başlayan Memmed Nesir hesab
edirsinizse, yene de sehviniz var. Men tamamile ayığam.
Axşam da az içmişdim. Sizden sonra da dilime vurmamışam.
Men birce sizden onu bilmek isteyirem ki, Tehminenin gözleri
ne rengdedir.
Dadaş keskin ve sert bir edayla:
—Ne demek isteyirsen? — dedi.
—Heç ne. Birce Tehminenin gözlerinin rangini bilmek
isteyirem.
Dadaş daha da sert ve esebi bir terzde:
—Bu sualı mene niye verirsen? — dedi.
"Aha, deyesen özünden çıxırsan. O möteberlik maskan
yerinden oynayır. Kişisen, bir kelme sert söz de, cavabını ele
verim ki, ölenecen yadından çıxmasın. İstemirem senin
müqavileni, avansını da. Men ele kişinin oğlu deyilem ki, sen
mene atalıq eleyesen. He, de görüm, bir söz de..."
Dadaş heç ne demedi. Ancaq birden-bire güldü. Berkden
güldü. Belke ondakı yumor hissi eseblerine ve hirsine üstün
141
geldi ve o, veziyyetin komizmini derk etdi. Ya da özünü ele ala
bildi, kinini içeri salıb, bu qeribe söhbeti zarafata çevirmek
istedi.
—Bilirsen ne var, Nemet, — dedi, — zeng ele özünden
soruş.
"Bu adam sabun kimidir, — deye Nemet düşündü. — Onu
tutmaq mümkün deyil. Sürüşüb elinden çıxacaq".
—Telefon nömresini bilmirem.
Dadaş evvelki kimi sakit ve temkinle Tahminegilin telefon
nömresini dedi.
—Çox sağ olun. Bağışlayın zehmet verdim.
—Xoşdur. — Ani bir sükutdan sonra elave etdi: — Men gec
yatıram. İşçilerden hansı birinin gözleri, ya burnu haqqında
melumat lazım olsa, utanma, zeng ele. Xudahafiz.
Desteyi her ikisi eyni vaxtda asdı. Nemet öz-özüne: "Bir:
sıfır, Dadaşın xeyrine" — dedi.
Tehminenin telefonu uzun zaman cavab vermirdi. Nemet
uzun siqnallara qulaq asır, Tehminenin yatdığını anlayır, ancaq
desteyi asmırdı. "Sehere qeder gözlemeli olsam da,
asmayacağam".
—Allo. — Tehminenin sesi yuxulu ve boğuq idi.
"Sanki sesi duman içindedir".
—Gecen xeyir, Tehmine, Nemetdir.
—Kim? Nemet? He... Bay, xeyir ola?
—Xeyirdir, qorxma. Seni yuxudan oyatdım, he?
—Her halda bu vaxt yeqin tereqqiperver beşeriyyetin
ekseriyyeti

<< 1 ... 110 111 [112] 113 114 ... 460 >>