yatır. Bes sen niye yatmamısan. Nemet? Kefli-zad
deyilsen ki?..
—Göresen niye hamının başına mehz eyni bir fikir gelir:
keflilik?
—Yeni hamı deyende, menden başqa da çox adama zeng
elemisen?
—Yox, birce Dadaşa zeng elemişdim. Ondan senin
gözlerinin rengini soruşdum, demedi, amma senin telefonunun
142
nömresini verdi. Dedi, zeng ele özün soruş.
Tehmine güldü:
—Hardan danışırsan?
—Evden.
—Bes külfetin yatıb?
—He, hamı yatıb. Bütün şeher yatıb, bir sen oyaqsan, bir
men. Bir de Dadaş oturub işleyir.
—Görürsen, bax, esl zehmetkeş Dadaş kimi olar.
—Tehmine, bilirsen Füzuli ne deyir?
— Ne deyir axı?
Deyir ki:
Ey Füzuli, şami-qem encamına yoxdur ümid
Bir tesellidir sene ol söz ki, derler var sübh.
—Başa düşdün?
—Az-maz.
—Bir bu "derler" sözüne bütün dünya poeziyasını
deyişmerem. Başa düşürsen, derler, yeni görmeyib, eşidib,
deyirler. Kimse deyib ki, hardasa sübh var, birce bu teselli
olmasa, şami-qemden, yeni axşam qeminden yaxa qurtarmaq
olmaz.
—Ezizim, eger sen ele bilirsen ki, gece — saat dördün
yarısı Füzuli qezellerini şerh etmek üçün en münasib vaxtdır,
onda...
—Dayan, Tehmine, sen allah, boşla zarafatı. Men seninle
ciddi danışmaq isteyirem. Qelbimi sene açmaq isteyirem.
—Nemet, dola meni ezizlerinin başına, eger sen de desen ki,
bir qelbden min qelbe mene aşiq olmusan, men daha başımı
götürüb gerek bu vilayetden qaçam...
—Yox, ezizim, üreyini buz kimi ele, arxayın ol. Men sene
izhari-mehebbet ve etirafi-eşq elemek fikrinde deyilem.
—Allah ölenlerine rehmet elesin. Yene bu da qenimetdir.
—He, indi qulaq as. Men seninle meslehet elemek isteyirem.
143
Bu gün men bir çox şeyleri anladım, anladım ki, men daha bundan
sonra indiyedek yaşadığım kimi yaşaya bilmerem.
—İndiyedek nece yaşamısan ki?..
—Bilmirem. Tehmine, heç bilmirem keçmiş heyatıma ne ad
verim. Durğunluq, etalet, meşşanlıq bataqlığı.
—Pah atonnan!
—Gülme. Artıq bu cür yaşamaq mümkün deyil. İş, ev, aile,
maaş, qonorar, mebel, televizor, maqnitofon... Men

<< 1 ... 111 112 [113] 114 115 ... 460 >>