başını götürüb qaçsın.
—Daha niye qaçırsan, ondansa yazını poz.
—Pozum?
—He. Nedi, bu ağlına gelmemişdi?
—İnanırsan ki, yox? Ağlıma hardansa bir fikir düşmüşdü ki,
yazılana pozu yoxdur.
Her ikisi güldü.
—Yox, ezizim, maqnitofon yazısını pozmaq çox asandır.
Hansı markadır maqnitofonun?
148
—Yauza.
—He, menimki de ondandır. Dördüncü düymeni bas,
vessalam. Pozulsun getsin.
—Ay sağ ol. Emelli-başlı başıma ağıl qoydun. Demeli,
dördüncü düyme. Çox sağ ol.
—Sen de sağ ol, — esnedi, — helelik...
—Dayan, dayan. Yaxşı, axı esas mesele yaddan çıxdı.
—Hansı mesele?
—Senin gözlerinin rengi.
Güldü.
—Gözlerim ele rengdedir ki, heç bir söze, terife sığışmaz:
Gerek özün göresen. Sabah işde baxarsan.
—Sabah yox, bu gün... Eşidirsen, tramvaylar başladı
işlemeye.
—Bizim küçeden tramvay keçmir. Oy, babamın babası, —
esnedi, — doğrudan a, seherdir. Dan yeri sökülür. Düz
deyirmiş Füzuli: "Var sübh". Gedim heç olmasa bir az yatım,
yoxsa, işde menim sifetime baxıb qorxarsınız.
—Qoy görek eşi, isteyirsen sene kompliment deyim?
—De de, ne olar ki? Hansı qadın komplimentden imtina
eder?
—Deyim de... sen çox gözel, çox yaxşı, çox ağıllı qızsan.
Bu geceki söhbetimizi men heç vaxt unutmaram. İndi sen de
axırda mene bir söz de ki, gedim yaxşı yuxu görüm. Yoxsa ele
bimezmun yuxular görürem ki...
—Qoy sene öz yuxumu danışım, sen de onu gör.
—Danış.
—Bu yuxunu tez-tez görürem. Eyni bir yuxunu. Bayaq sen
zeng eleyende de görürdüm. Görürem ki, deniz sahilindeyem.
Aydın, işıqlı bir gündür. Sahil bomboşdur. Birce menem. Tepe-
tenha. Deniz gömgöydür. Uzaqda, lap uzaqda, üfüq xetti
terefde ağ bir liman görünür ve bu ağ limanda qıpqırmızı
gemiler dayanıb.
—Eceb yuxudur. Çox sağ ol, ezizim. Geçen, yox, seherin
149
xeyre qalsın. Bağışla meni.
—Sen de sağ ol. Dördüncü düyme, unutma.
Desteyi asdı. Papiros yandırdı. Bir müddet telefonun
yanındaca oturdu, sonra ses, henirti eşidib otağa keçdi.
Pencerelerden süzülen hele solğun seher işığında balaca
Nergizin

<< 1 ... 116 117 [118] 119 120 ... 460 >>