insana ömründe olsa-olsa birce
kerem düşür... Anası onu çox dile tutdu.
Zaur etiraz elemirdi, amma doğrusu, çox ele meyli de yox
idi. Axır vaxtlar her şeye nece yanaşırdısa, bu seyahete de eyni
cür münasibet besleyirdi — tam bir biganelik, laqeydlik... "Ne
olar, gederik-gederik, getmerik-getmerik"... Bir yana baxanda,
seyahetler, xoş günler, heyatın bütün başqa naz-nemetleri —
meger Zaur bütün bunların xetrine deyişmemişdimi ömrünü?
Amma indi bu barede düşünmek istemirdi, ümumen heç bir şey
düşünmek istemirdi.
Qaranlıqda pıçıltıyla arvadını çağırdı:
—Yatmısan? — Cavab çıxmadı. Bilirdi ki, çavab
çıxmayacaq. Firengizin ne zaman yatdığını sakit, dinc nefes
almasından bilirdi. "Firengiz heç zaman xoruldamır". Bu,
nigahlarının ilk ayında Zaurun elediyi en böyük ve xoş
keşflerden idi. Doğrudan da, Firengizin xoruldaya bileceyini
tesevvür elemek de mümkün deyildi. Zaur fikrinde hemişe
Firengizi çox bahalı şüşeden cilalanmış şeffaf güldana
benzedirdi. Ağla sığışdırmaq olmurdu ki, bele bir güldan
xoruldaya biler, qışqıra biler ve bir de Zaurda bele bir tesevvür
155
vardı ki, qefilcen bu güldana naqolay toxunmaq, onu salıb
sındırmaq olar... Özünden altı yaş kiçik olan bu qıza, onun
arvadı olmuş Firengize münasibetinde dolaşıq bir duyğu kelefi
vardı — hem nevaziş, hem qayğı, hem de qalın bir perde...
Firengiz çox utancaq idi, kimse onun haqqında danışanda
qıpqırmızı qızarar, yanaqlarını puçur-puçur heya teri basardı.
Bu, bezen Zauru esebileşdirerdi, nedense derhal Firengizin
ailesi — atası Murtuz, anası Alya, qardaşı Spartak gelib
dururdu gözlerinin qarşısında: o zaman Zaura ele gelirdi ki,
Murtuzun kobudluğu, "menem-menemliyi", Alyanın özünden
müştebehliyi, Spartakın cüvellağılığı kimi Firengizin ismeti,
mesumluğu da yapma bir naxışdır, aleme nümayiş etdirilesi
zahiri bir deyerdir. Amma Firengizi teklikde, ailesinden ayrı-
ayrılıqda qavrayanda, Zaur qıza daha mehriban münasibet
besleyirdi, onun, doğrudan da, çox tevazökar,

<< 1 ... 121 122 [123] 124 125 ... 460 >>