idim canan
ile,
Nemeti-veslin görüb, nazın çekirdim can ile.
Bu ensiz sahil uzandıqca uzanırdı... Sahil xettinin eyri—
köndelen köberi gah lepeleri yumruqlar kimi ezen qayalar
boyu, gah dümdüz hamar çimerlikler boyu çekilmişdi. Deniz
balaca, xudmani körfezciklerde sahilin betnine girir, sivri,
nazik, qumlu burunları öz altına çekir, gah qabarıb sahili,
qayaları qamarlayır, kiçicik qum adalarını basıb içine alır, gah
161
da çekilir — yeniden üze çıxmış qumlu saheleri — burunları,
adacıqları mülayim lepeleriyle tumarlayırdı. Sahilin denever
qızılı qumlarını yavaş-yavaş sığallayır, oxşayır, pişik balasını
yalayan kimi yalayırdı. Xırda daşları, qılları, balıqqulaqlarını
tesbeh kimi bir-bir çevirirdi, sonra qefilcen reftarını deyişir,
dalğaları deli rüzgarlarla qamçılanmış kimi şahe qalxırdı,
bayaqkı nevazişden, sığaldan eser-elamet qalmırdı, külek
qumları havaya sovurur, deniz ele bil yüyürüb qan-ter içinde
qayalara çatmaq, daşların yalçın sertliyine çırpılıb çilik-çilik
olmaq isteyirdi.
Bu sahil — Pirşağı tereflerdeki Mayakdan Merdekandan o
yana ucalan QRES borusuna qeder uzanmış bu sahil, sahil
qesebeleriyle — Buzovna, Zuğulba, Bilgehle Xezer arasında
qalmış bu sahil, qerbe doğru getdikçe Nardaranın, Sarayın,
Coratın yanından keçib Sumqayıta çatır ve Sumqayıtdan da
yuxarı — şimala doğru uzanırdı. Denizin uzaq üfüqünde tülu
eden güneş bütün sahilin üstüyle kos kimi dığırlanıb keçir ve
axşam terefi Zuğulba tepelerinin ardında qürub edirdi. Amma
güneş tepelerin dalında gözden itenden sonra bele onun maili
şüaları — projektor işığı kimi — semaya sancılırdı ve bu
şüaların eksi denizin sethine qızılı-paslı talalar salırdı. Şüalar
get-gede qısalır, hava get-gede qaralır ve denizin üzünde qeribe
kölgeler dolaşırdı — tepelerin, buludların, qayaların ecaib
kölgeleri. Sahil evlerinin qızılı renge çalan pencereleri etrafa
hezin bir qeriblik hissi çileyirdi ele bil. Axşamın bu çağında
sahilde kederli bir dinclik hakim idi — denizin gece

<< 1 ... 127 128 [129] 130 131 ... 460 >>