üzünden.
—Zaurik, yeni doğrudan sen heç ne başa düşmürsen? —
dedi: — Doğrudan, başa düşmürsen ki, bizim axırıncı
görüşümüzdür?.. Yaxşı, tutalım, axırıncı görüşümüz deyil, bir
şeherde yaşayırıq, yeqin bir-birimize rast geleceyik tesadüfdentesadüfe...
amma bu son görüşümüzdür. O menada ki, — yene
gülümsündü, — bir daha bu cür görüşmeyeceyik.
"Niyesini" soruşmaq istedi Zaur, amma dinmedi, sebebini
özü tapmaq istedi. Axı Tehmine onu hey mezemmet edirdi ki,
hessas deyilsen, zerif deyilsen, qadınla kişi münasibetlerinin
bütün inceliklerini duya bilmirsen. Hiss ede bilmirsan ki, bu
elaqeler neyle düyünlenir ve neden qırıla biler... Amma her
halda Tehminenin bu qerarı Zauru çox da sarsıtmırdı. Hetta,
müeyyen biganelikle qarşıladı bu sözleri. Belke de bu, sırf
fizioloji bir halla elaqedar idi. Bir az qabaqkı ehtiraslı, çılğın
mehebbet görüşünden sonra Zaur özünde bir laqeydlik, boşluq,
toxluq hiss edirdi. Axır vaxtlar çox tez-tez görüşürdüler, bir de
bundan idi belke bu doyğunluq. Belke Tehmine bu xeberi bir
neçe saat bundan qabaq, onlar çimerliye gelerken, öpüşlerden,
ağuşlardan, pıçıltılardan ve nevazişlerden qabaq deseydi, Zaur
daha çox narahatlıq keçirerdi. Bir neçe gün, Tehmineni yeniden
ağuşuna almaq isteyi çılğın, dözülmez bir ehtirasa çevrilinceye
qeder bu fikre — "ayrılmaqları", "bir daha görüşmeyecekleri"
fikrine nisbeten sakit ve biganelikle baxa bilerdi. "Ne yaxşı ki,
165
o axmaq mektubu çırıb atdım. Tehmineye göndermedim —
deye düşünürdü. — İlk yaxınlığın tesiri altında, hem de dem
vaxtımda yazdığım o kağızda neler qırıldatmamışdım, ilahi...
İndi bütün o fikirler nece de gülmeli gelir mene, mehebbetfilan,
sensiz yaşaya bilmirem, getme gözümden, gederem
özümden. Ne sevgi, ne filan, eşşi?.. İstek var, ehtiras var, arzukamına
çatmaq intizarı var, bir de istediyine nail olandan sonra
doyğunluq, bezginlik, biganelik var, vessalam. Qalan hamısı
sözdür, havayı söhbetlerdir..."
—Bilirsen bu kimin bağıdır?
Tehminenin sesi Zauru

<< 1 ... 130 131 [132] 133 134 ... 460 >>