he,
Manaf, deyesen doğrudan da Bakıda yox idi.
Zaur:
—Tiflisdeydi, — dedi ve derhal da dediyine peşman oldu...
Ele bil Tehmine birden-bire söndü, içine çekilib büzüşdü. Axı
her ikisinin yadında idi: Tehmine Zaura özü demişdi ki,
Manafın Tiflisde aşnası var, ara-sıra behane tapıb onun yanına
cumur. İndi Zaur ona mehremlikle açılmış bu sirri şapalaq kimi
çırpmışdı Tehminenin üzüne.
Tehmine qemli-qemli başını buladı.
—Özün bil, — dedi. — Men isteyirdim ki, eyvandan
baxasan, deniz, kend çox qeşeng görünür. İstemirsen baxma,
daha meni sancmaq neye lazımdır?
Zaur günahını yumaq üçün yumşaqlıqla:
—Axı qapı bağlıdır, — dedi ve nevazişle Tehminenin
167
gözlerinin içine baxdı.
Tehmine, doğrudan da, ele bil yumşaldı.
—Bes uşaqlıqda heç üzüm oğurluğuna getmemisen? —
dedi.— Bir yandan da idmançısan hele, aş görüm bu barını.
Zaur da bu yarızarafat danışıq ve davranış terzini saxlamağa
çalışdı, odur ki, qıvraq bir hereketle tullanıb barının üstünden
yapışdı, dartınıb hasarın üstüne çıxdı ve o terefe aşdı...
Darvazanı taybatay açdı ve Tehmineni içeri devet eledi.
—Buyuracaqsınız, xanım, — dedi.
Axar-baxarlı eyvandan denizin, sahilin, qesebenin geniş
mennzeresini seyr edirdiler. Eyvanın döşemesinde azı bir on
cüt köhne, yırtıq çekme, mest vardı. Onların arasında nimdaş
dikdaban qadın ayaqqabıları da vardı,
Tehmine:
—Vaxtile bu ayaqqabılar deb idi, — dedi ve qefilcen xeber
aldı. — Bacısını nece, tanıyırsan? Spartakın bacısını.
—Firanı? Elbette, tanıyıram. Dedim axı — bizim
qonşularımızdır. Nedir ki?
—Heç. Deyirler, çox gözel qızdır, men görmemişem...
—Bilmirem, — dedi, — fikir vermemişem: gözeldir, ya yox.
Zaur bunu müeyyen esebilikle dedi, çünki xoşu gelmirdi
Murtuzovlardan. Doğrudur, Fira haqqında bunu deye bilmezdi,
bu cavan qızcığazdan ne xoşu, ne acığı gelirdi. Ele bil o heç
yoxmuş, amma ata-anasından, illah da qardaşından zendzehlesi
gedirdi.
—Her halda, — dedi, — Fira ailelerinin başqa üzvlerinden
bir cehetce üstündür ki, dinib

<< 1 ... 132 133 [134] 135 136 ... 460 >>