danışmır, heç olmasa hemişe
susur...
—Deyesen, onlarla aran yoxdur, he? Doğrudan a, heç
ağlıma gelmir, — harda görünüb ki, qonşu-qonşuyla yola
getsin... Metbexde yeqin günde dava-merekedir, xelvete salıb
bir-birinizin qazanına çengeyle duz atırsız, eledi?
Zaur quru terzde dedi:
—Çox üzr isteyirem, amma bizim metbexlerimiz ayrı-
168
ayrıdır, menzillerimiz de başqa-başqa mertebelerdedir .
—Bele de. Onda demeli qonşuyla edavet daha yüksek
zemindedir? Murtuzovgil teze fin mebeli alıblar, amma
bizimki, Zeynalovlarınkı köhne ereb mebelidir, dad-bidad!
Zaur:
—Adamı sancıb-dalamaqdan lezzet alırsan? — dedi,
—Yaxşı, yaxşı, mısmırığını sallama, canım-ciyerim, —
derinden nefes aldı, — ciyer demişken, derinden nefes al, Zaur,
— dedi, — çek bu havanı ciyerlerine, mecundur bu... Oxqay...
Zaur siqaret çıxartdı. Tehmine:
—Çekme, — dedi, — özünü zeherleme. Bir bu temiz deniz
havasını doyunca ud.
Zaur siqareti qutusuna qoydu.
—Ay seni Zaurik, qiyamet oğlansan.
—Yaxşı, söhbetimiz yarımçıq qaldı axı... Başa salmadın
meni ki, niye bu axırıncı görüşümüzdür ve ne sebebden
ayrılmalıyıq.
—Ne sebebden? — Tehmine çiyinlerini çekdi. — Bunu izah
elemek uzun çekerdi. O qeder sebeb var ki... Meselen, bele bir
sebeb: birden bir seher yuxudan durarıq, görerik ki, bir qelbden
min qelbe aşiq olmuşuq bir-birimize. Her halda ikimizden
birimiz, tutalım ele men, aşiq oldum sene, vuruldum. Onda
nece olsun?.. Kime lazımdır bu — sene, mene?.. Bir de ki...
ümumiyyetle, axı heyatı qelizleşdirmek neçin, he? Onsuz da
cenceldir bu heyat...
Zaur düşündü ki, onu düz deyir, heyatı qelizleşdirmek neye
gerek?
—Axı bele melum oldu ki, bu cehetden arxayınçılıqdır, —
dedi. — Sen aşiq olub eleyen deyilsen, olsaydın olardın da, üç
aydır görüşürük — vurulub elememisen ki? — "Aşıq olmaq",
"vurulmaq" sözlerini her ikisi yüngül bir istehzayla teleffüz
edirdi. — He, vurulmamısan ki, mene? Düz demirem?
Tehmine:
—Bes sen? — dedi.
169
—Men!
—Beli, sen. Sen nece,

<< 1 ... 133 134 [135] 136 137 ... 460 >>