vurulmusan?..
—Elbette. Bu ne sözdür. Men ele birinci görüşümüzden
deli-divaneyem... Axı sene de ilk görüşden dedim ki sevirem
seni... Mecnun kimi, men ne bilim, Kerem kimi, Ferhad kimi...
—Dayan, dayan, küye basma... Demek — bir şeydir,
duymaq, dediklerini doğrudan-doğruya hiss etmek — başqa
şey... Bir de ki, sen bütün bu yağlı dilleri o vaxt, üç ay bundan
qabaq tökürdün, onda aramızda heç bir şey yox idi. Bes indi,
indi de bu sözleri tekrar eleye bilersenmi. Bele yarızarafatnan,
lağ-lağıya sala-sala, masqaraya qoya-qoya yox, ciddi-ciddi,
tam ciddilikle... diline getire bilersen bu sözleri?..
—Deli olmusan, Tehmine?.. Elbette, men zarafat elemirem,
ciddi sözümdür, doğrudan da sevirem seni... vurulmuşam
sene...
Zaur bu sözleri deyirdi, amma özü de hiss edirdi ki,
tamamile tutumsuz, içi boş sözleri teleffüz edir, bu sözlerin
dalında duran duyğuların heç birini heqiqetde yaşamadan deyir.
Hetta bu yarızarafat terziyle de gizlede bilmirdi yalanını ve
Tehmine de bunu derhal duydu: tükü-tükden seçerdi Tehmine...
—Yaxşı, di boşla, Zaur, — dedi. — Adamın lap üreyi qalxır
senin bu sözlerinden... havayı-havayı danışdıq, besdir.
Zaur elini Tehminenin üzüne çekdi. Bilirdi ki, sözler kara
gelmeyende, gücsüzleşende kömeye hereketler, ellerin
nevazişi, sığal, tebessüm yetir. Tehmine onun elinden yapışdı,
bir qeder öz sifetinde saxladı Zaurun elini, sonra üzünden
araladı, çevrilib ovcunun içine baxdı. Ele baxdı, ele bil Zaurun
elinin içini birinci defeydi görürdü.
—Ellerin ne iridir, Zaurik! — dedi.
Haradansa, çox uzaqlardan elektrik qatarının sesi geldi ve
bu ses uzun müddet havada qaldı, sonra yavaş-yavaş eriyib
itdi...
Tehmine şehadet barmağını Zaurun ovcunun içine diredi,
yumşaq, pişik cırmağı kimi iti bir hereketle dırnağını Zaurun
170
ovcundakı cızıqlara çekdi ve dedi:
—İsteyirsen falına baxım?
—Baxa bilersen?
—Elbette. O biri elini de aç görüm.
Zaurun her iki elini elleri arasına aldı, uzun-uzadı
ovuclarının içine tamaşa

<< 1 ... 134 135 [136] 137 138 ... 460 >>