görek, üreyimizi çekme...
—Yox, yox...
—Özün bil...
Zaur tekid elemedi ve hemişe olduğu kimi indi de inadından
vaz keçen kimi Tehmine özü razılaşdı:
—Yaxşı, deyerem, ancaq birce şertle, — dedi, — bu sirri
heç kese vermeyesen. Bir sen bil bunu, bir de men. Ovcumun
içine bax, bu xetti görürsen, burada qırılır, görürsen?
—He...
—Bilirsen niye qırılır burda?
—Yox.
—Bu menim ömrümdür. Qırılması da ölüm. Erken ölüm...
Bir qoca falçı vardı, o baxıb falıma, o dedi...
—Utanmırsan, ali tehsilli qızsan, başını bele cefengiyatla
doldurursan.
Ele bil eşitmedi Zaurun sözlerini:
—Bezen düşünürem, Zaur, — dedi. — Birden, doğrudan da,
bütün bu sen demiş cefengiyat düz oldu, nece deyerler, çin
çıxdı. Günü sabah azarladım öldüm, teyyarede, ya maşında
qezaya düşdüm, ne bilim, min cür sebebden insan öle biler...
Bezen bele fikirler dolur başıma, öz-özüme yaman yazığım
gelir, az qalıram ağlayım... Düşünürem ki, sabah yıxılıb ölsem,
kim menimçün yanacaq? Erim? Tutalım bir ay, üç ay
heyfsilendi, sonra her şeyi unudacaq gedecek... Başqa kim —
qonşumuz Medine, o da tutalım bir ay, yox, bir ay da yox, iki
172
hefte yas saxladı menimçün... Başqa kim? Sen? Yaxşı, sen de
iki hefte, ya bağışla, iki hefte çox uzun müddetdir, bir hefte üç
gün menimçün matem saxladın, derde-qeme batdın, lap saldın
üreyine... Sonra? Sonra axı sen de unudacaqsan, ele deyil?..
Her şeyi unudacaqsan... Bu görüşlerimizi de, o sahili de, bax
hemin bu eyvanı da... Düz demirem?
—Sefeh-sefeh danışmaqdan yorulmadın? Nedi ele başına
qara-qura fikirler salırsan, gah ayrılmağımızdan dem vurursan,
gah ölümden. Gel yanıma...
Otağa keçdiler. Otaqda içinde neçe vaxtdan beri insan
yaşamayan menzilin seliqesizliyi vardı — güncde sement
qutuları qoyulmuşdu, bir qırağa mismarlar, çekicler, mişar ve
rende atılmışdı, qab-qacaq pencere ağzına yığılmışdı, qarğıdan
hörülmüş hesir sebetler üst-üste qalanmışdı, sınıq-salxaq şkafın
reflerinde sirke, abqora şüşeleri düzülmüşdü, zivenin dalına
döşekler,

<< 1 ... 136 137 [138] 139 140 ... 460 >>