atdığını, dodaqlarında tükenmiş tebessümün,
gözlerinin dibinde sönen son qığılcımlarını Zaur heç vaxt
görmeyecek. "Elbette, bele deyil, — deye düşündü. — Elbette,
yene görüşeceyik. Gözlemek lazımdır. Gözlemek, vessalam".
174
Üçüncü fesil
Yaxşı görünür sureti mehveşlerin,
emma
Yaxşı nezer etdikce, serencamı
yamandır!
Zaur valideynlerini çox isteyirdi. Hem de yaşa dolduqca
daha artıq isteyirdi onları. Daha doğrusu, yetkinlik yaşında o,
öz valideynlerini lap körpe vaxtında sevdiyi kimi sevirdi —
tebii ve temennasız bir mehebbetle... Körpelikle yetkinlik yaşı
arasında qalan qısa bir dövrde — beş-altı il çekmişdi bu
müddet — Zaurun teqriben 14-15 yaşından 19-20 yaşına qeder
— valideynlerine münasibeti başqa cür idi. Elbette, sevirdi
onları, amma bu sevgide bir beyenmezlik, üstüörtülü, bezen de
açıqdan-açığa rişxend, istehza da var idi — valideynlerinin
yaşayış terzine, köhnelmiş anlayışlarına ve zövqlerine bir növ
ağız büzerdi. Amma, eyni zamanda, bu beyenmediyi heyat
terzinin bütün niyaz-imtiyazlarından da bolluca istifade edirdi,
bahalı hediyyelerden — ali mektebe daxil olduğu il atası ona,
"Moskviç" bağışlamışdı — imtina elemirdi. O iller Zaurun
bütün marağı idmanla, caz musiqisiyle, reqslerle ve qızlarla,
xarici geyim-kecimlerle ve xarici filmlerle bağlı idi.
Valideynleri ev-eşiklerini ağır, zehmli, tünd mixeyi rengli
köhne mebelle doldurmuşdular. (Bele mebel sonralar yene
debe mindi, amma o iller geriliyin, pis zövqün remzi kimi
görünürdü Zaura). Valideynleri bufetlerinin üstünü,
servantlarının içini bahalı qab-qacaqla doldurmuşdular,
masanın, hetta röyalın üstüne de iri büllur güldanlar, mürebbe
vazaları, gülqabılar düzülmüşdü. Valideynleri hind
filmlerinden zövq alırdılar, atası saatlarla radiocihazı
qurdalayıb ereb ve İran musiqisine qulaq asardı — lezzetle
gözlerini de yumardı, qulağını direyerdi cihazın dinamikine,
175
nece deyerler, "çorta gederdi" ve yalnız herden-birden ağzını
marçıldadıb "beh-beh" deyerdi.

<< 1 ... 138 139 [140] 141 142 ... 460 >>