O vaxtdan anam hemişe acı-acı gülüb:
neyleyek, a bala, qraq naroduq da, — deyerdi.
—İnişil anam ağır xeste yatanda... he, veremden öldü.
Üstelik yel xesteliyi de vardı, he, anam inişil xeste yatanda o
uşağın atası bize deymeye gelmişdi. Anamdan çıxmayan iş,
danışdı bu ehvalatı. Kişi qıpqırmızı qızardı. "Bes o vaxt mene
niye xeber elememişsiniz, — dedi, — öz damıma qır
saldıranda sizin damınıza da saldırardım". Eh, ne ise...
Sonra Süreyya danışmağa başladı.
Nemet indiyecen heç bilmirdi ki, Esedle Süreyya hem de
Süreyyanın anası terefden yaxın qohum imişler: dayıoğlu,
bibiqızı.
Esed de Nemet kimi uşaq yaşından yetim qalıb. Onu
Süreyyanın atası Fettah kişi böyüdüb, Kiyevde oxutdurub.
Rehmete getmemişden bir az qabaq Esedi yanına çağırıb,
deyib bax, bu üç qızımı sene tapşırıram. Aralığa müharibe
düşüb. Müharibede Esed cerrah kimi yaman ad çıxarıb.
Cebhede, deyir, qiyamet eleyirmiş. Ölüleri dirildirmiş.
Tecrübesi çox olub. Özü deyirdi ki, ele bil on akademiya
qurtarıb geldim. Gelenden üç il sonra professor olub.
Fettah kişinin külfeti müharibe vaxtı çox qıtlıq görübse de,
Esed qayıdandan beri bir şeyden korluq çekmeyib. Süreyyanın
böyük bacısı Alyanı Esedin cebhe dostu Murtuz adında bir
21
polkovnik alıb.
—Tahire, ortancıl bacım institutdan bir oğlanla gezirdi,
hemin bu Cabbarla, bir qrupda oxuyublar, ele ona da getdi.
...Bir gün de görürem anam meni çağırıb deyir, bala,
bacıların getdi, seninçün de yol açıldı, bes, seni Esed isteyir.
On doqquz yaşım vardı. APİ-de oxuyurdum. Sonra ki,
Karmen oldu, institutdan çıxmalı oldum. Esed ele hey deyirdi
ki, heç olmasa qiyabi oxu qurtar. Amma hardan? Cilda oldu.
Başım ele qarışmadı ki... oxumaq yadıma düşsün. Eh, ne bilim,
vallah!
Söhbetleri çox uzandı. Nemet birden saata baxdı ve üreyi
tupp eledi: birin yarısı idi. Heç vaxt bu evde bele gec
qalmamışdı. Ayağa durmaq isteyende birden gözleri
Süreyyanın gözlerine sataşdı. Nece olub bayaqdan beri bunu
görmeyib? Süreyyanın gözleri dolmuşdu.

<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 460 >>