da
178
ele bil bir növ utana-utana, çekine-çekine alırdı... İşe girenden
sonra özü de qazanırdı. Doğrudur, donluğu xercinin onda birini
de ödemezdi, amma, buna baxmayaraq, her defe anasından pul
alanda deyirdi ki, borc götürürem, maaşda qaytaracağam: her
ikisi bilirdi ki, bu günü-günden artan borc heç bir vaxt
ödenilmeyecek...
Bir defe ise lap pert oldu. Eslinde bu pertlik de deyildi, ne
ise bir başqa hiss idi. Zaur bilende ki, atası onun adına üçotaqlı
kooperativ menzil yazdırıb ve pulunu da verib, hem bir qeder
esebileşdi — "kim bilir haçan hazır olacaq bu menzil, ondansa
bu pulları vereydi, indi xercleyeydim" — deye düşündü, hem
bir az şestine deydi — demeli, menim gelecek menzilim de
atamın hesabınadır, amma bir terefden de sevindi — her halda
özünün ayrıca evi olacaq... Bele ayrıca otaq hesretinde olurdu,
çox vaxt, tez-tez lazım olurdu ona bele bir mexsusi menzil...
Amma her halda... Bir defe atası özü bu barede söhbet saldı.
Bu söhbeti açmaq üçün atası qesden ele vaxt seçmişdi ki, Ziver
xanım evde olmasın.
—Elbette, — dedi atası, — biz isterdik ki, hemişe seninle
bir yerde yaşayaq, amma bilirsen özün de, — bunu gizletmeyin
ne menası var — ananın xasiyyeti tünddür. Senin gelecek
arvadın lap melaike olsa da, ikisi bir yerde yola getmeyecekler.
Ailede narazılıq, dedi-qodu neye lazımdır, ondansa bu başdan
işimizi ele tutaq ki, arada hörmet-izzet qalsın... Vaxtdır, sen de
gerek evlenmek barede fikirleşesen. Bizim de daha baba, nene
olmaq yaşımızdır. Emelli-başlı fikirleş, her cehetce götür-qoy
ele. O vaxta ev de hazır olar... İnşaallah, o vaxta gerek müdafie
de eleyesen...
Atası heç bir vaxt onunla bele danışmamışdı. Ümumiyyetle,
az-az danışırdılar, atası elmine — kitablar alemine qapılmış
qaradinmez bir adam idi, arvadıyla nadir hallarda danışar,
oğluyla ise demek olar ki, heç danışmazdı. Bu cür açıq sözleri
ise Zaur, ümumiyyetle, birinci defe eşidirdi ondan. Ele buna da
mat qalmışdı. Amma bundan daha artıq başqa bir şeye mat

<< 1 ... 142 143 [144] 145 146 ... 460 >>