beyem? Odey bizim qonşu da neçe vaxt
onunla "dostluq" eleyib.
Zaur:
—Hansı qonşu? — deye xeber aldı ve hiss eledi ki, bütün içi
donub buz bağlayır.
—Alyanın oğlu da... Spartak... Alya danışırdı, deyir, yazıq
gedeye aman vermirdi. Telefonumuzu, deyir, day yerinden
çıxardırdı. Gece bilmez, gündüz bilmez, zengi zenge calayır...
Ciyeriyanmış hardan zeng vururmuş göresen, öz evinden? Bes
eri balqabaq harada itib qalıbmış?.. Eh...
İçi ele bil don bağlamışdı Zaurun, ele bil beyni ağırlaşmış,
qıc olub qalmışdı, yavaş-yavaş özüne geldikce birce istek
hakim kesişirdi qelbine: bu saatca Tehmineyle görüşsün,
lapdan, aman, macal vermeden soruşsun Spartak baresinde ve
cavabından asılı olaraq ya münasibetleri birdefelik qırılsın, ya
da... Sanki anasının sesini de artıq eşitmirdi. Anası ele hey
183
üyüdüb tökürdü, deyirdi ki, axır Alya dözmeyib, özü işe
qarışıb, amma Alya menim kimi oğluynan danışmayıb, axı
oğlu da ele avaranın, yelbeyinin biridir, yox, Alya o çerheyanın
özüyle danışıb, zeng eleyib hedeleyib ki, bax, el-ayağını
yığışdır, yoxsa gelib saçlarını keçirderem elime, birce-birce
yolub tökerem tüklerivi. — Ziver xanım güldü. — Saçları da
deyir, heç özününkü deyil o lotunun, qoymadır, parik taxır
başına.
Zaur ele bil bu hedeleri artıq icra olubmuş kimi görürdü, ele
bil gözleri qarşısında canlanırdı. Tehminenin gözlerinin Ziver
xanım terefinden deşilmesi, tüklerinin, (bu tükler parik-zad
deyildi, özününkü idi — bunu Zaur yaxşı bilirdi) uzun
saçlarının Alya xanım terefinden yolunmasını...
—Çıxıram bir az havaya — dedi Zaur.
Küçeye düşen kimi avtomatdan Tehmineye zeng eledi.
—Beli... beli, eşidirem sizi. — Telefondan yumşaq kişi sesi
geldi. — Manaf idi — Tehminenin eri.
Zaur desteyi asdı...
Axşam düşmüş, hava qaralmışdı. Zaur şeheri gezirdi. İki
defe de zeng eledi. Manafın sesini eşidib asdı. Elbette,
salamlaşa bilerdi, öz adını deye bilerdi ve xahiş ederdi ki,
Tehmineni telefona çağırsın: axı her halda, bir idarede
işleyirdiler, neçe

<< 1 ... 146 147 [148] 149 150 ... 460 >>