Yanaqlarına iki gile
yaş axmışdı. Nemet lap özünü itirdi. Ne etmeyi, hansı sözlerle
ovutmağı, teselli vermeyi bilmirdi. Karıxıb qalmışdı. Süreyya
onun bu telaşını gördü, baftalı kiçik desmalını çıxarıb göz
yaşlarını sildi, gülümsemeye çalışaraq:
—Eybi yoxdur, — dedi, — mene fikir verme, keçer. Susdu
ve qefilcen Nemetin heç gözlemediyi sözleri elave etdi:
—Allah mene bir oğul vermedi. — Nemet bu sözlerde ne
ise bayaqkı qemli söhbete benzemeyen başqa bir heyecan
duydu, sövq-tebii bir hissle bu heyecanın xalını, çalarını anladı
ve özü de heyecanlandı.
Ele hemin andaca Süreyya alayavaş sesle:
—Ele isterdim ki, oğlum olsun, — dedi, — özü de heç
olmasa bir az sene oxşasın.
Nemetin üreyi şiddetle döyünmeye başladı. Qızardığını hiss
etdi ve bunu hiss etdiyinden, qızarmamağa cehd gösterdiyinden
ve bacarmadığından daha da pörtdü.
Süreyya onun üzüne baxırdı, evvel iki yanağından çıxan iki
"qırmızı turpu", sonra bütün sifetini bürüyen rengi görür ve
Nemetin halını başa düşürdü. O, mehriban ve bir qeder şıltaq
22
tebessümle elini Nemetin saçlarına çekdi. Hemin deqiqedece
Nemet esebi ve keskin hereketle Süreyyanın elini qapıb cod
öpüşlerle aramsız öpmeye başladı. Abajur çayın rengi kimi
dibe çökdü. Tavan uzaqlaşdı, qaraldı, itdi. Bir an Nemet mekan
hissini itirdi, ancaq bir fikir beyninde titreyib duruldu ki,
Süreyya elini çekmir. Ve qefil qerarla Nemet illerden, aylardan
beri rütubetli daxmasında boğduğu çılğınlıqla Süreyyanı qolları
arasına aldı, bağrına basdı ve tez-tez öpmeye başladı.
Dodaqlarını axtardı. Süreyyanın çovuyan, iten dodaqlarını
axtardı, tapa bilmedi, göz qapaqlarından, alnından, çenesinden,
boynundan öpdü.
Nemetin iyirmi üç yaşı vardı ve heyatında ilk defe
barmaqlarında, dodaqlarında beyaz qadın derisinin hamarlığını
duyurdu...
—İcaze verin.
Nemet başını qaldırıb ona teref eyilmiş kişini gördü. Siqareti
damağından götürüb kişiye uzatdı. Kişi siqareti papirosuna
direyib sümürdü, yandırdı, "teşekkür" deyib getdi,

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 ... 460 >>