balamın dalınca. Dayan görüm,
ade, qoy bir su atım barı dalınca... Allah, ne günahımız var ki,
sen bizim başımıza bele müsibet açırsan, teleqramı yaddan
çıxartma ha...
Altıncı fesil
210
Canlar verib senin kimi canane yetmişem
Rehm eyle kim, yetince sene cana
yetmişem.
Naş samolet poşel na snijenie. Proşu vas zasteqnutğ remni i
vozdercatjse ot kurenie.
Leysan yağışdan sonra Moskva seması tertemiz ve açıq idi.
Havada saflıq duyulurdu. Yağış ele bil derbeder buludları
süpürüb, göy üzünü tertemiz yuyub silmişdi ve etrafa çökmüş
mavilik aerovağzalın şüşe qalereyasını da ehate elemişdi: şeffaf
qalereyanın içinde adamlar görünürdü — qarşılayanlar, yola
salanlar; uçub gedenler, uçub gelmişler... Teyyareden düşüb
qalereyanın içiyle geden sernişinler içinde Zaur da
addımlayırdı ve qalereyanın o biri başında, qarşılayanlar içinde
Tehmine dayanmışdı. Zaur onu lap uzaqdan gördü, el eledi.
Tehmine de Zauru gördü ve ona teref atılmaq istedi, amma
tünd-göy rengli xidmet paltarı geymiş qız tebessümle onu
saxladı — qarşılayanların qalereyaya keçmeye ixtiyarı yox
idi... Zaur bunu gördü, qaçdı Tehmineye sarı, yeddi-sekkiz
metrden sonra Tehmine onun boynuna atıldı:
—Zaurik, — dedi, — ne yaxşı ki, geldin...
Çox-çox iller sonra, qoca yaşlarında, herdenbir ömrünün acı
ve xoş xatirelerini fikrinde arıtlayanda, şadlıq ve keder
günlerini yada salanda Zaur düşünürdü: eger heyatı boyu
bextiyar illeri, ayları, günleri, saatları, deqiqeleri olmuşdusa —
xoşbext deqiqelerinin en xeşbexti bax bu bir neçe an idi —
Domodedova aeroportunun şeffaf qalereyasında — uzaqdan
Tehmineni görende, ona teref qaçanda, Tehmineni qolları
arasına alanda ve Tehmine deyende:
—Zaurik, ne yaxşı ki, geldin...
***
—Baqaj nedi, deli olmusan?.. Ele-belece gelmişem. Gedek.
211
Taksiler harda dayanır?
Tehmine:
—Yox, — dedi, — men bura tez gelmişem, — senin
teyyareni gözleyen vaxt buradakı meşede gezdim. Bilirsen ne
gözel meşedir... Gedek gösterim sene...
Şoseden çıxıb şam

<< 1 ... 171 172 [173] 174 175 ... 460 >>