meşesine girdiler. Zaur Tehmineni
öpmek istedi, amma Tehmine barmağını dodaqlarına qoyub:
—Sss, dayan, bir qulaq as, — dedi...
İnanılası deyildi, amma Zaur heqiqetde de eşitdi... Adamın
ağlına sığışmırdı ki, burada, teyyare uğultusundan qulaq batan
müasir aerovağzalın yaxınlığında, üstünden vıyıltıyla eleden-bele
maşınlar keçen şosenin lap böyründe — quşlar ceh-ceh vururdu,
ele bil bütün bu hay-küyü vecine almırdılar...
Zaur:
—Lap bülbül kimi ceh-ceh vururlar, — dedi.
—Doğrudan, adam heç inana bilmir, he? Gül-bülbül, aşiqmeşuqe
gülmelidir elemi?.. Orta esr qezellerinden çıxıb
gelibler ele bil... Amma Zaurik, bu ki, yalan deyil, ezizim,
doğrudan da, ele bil bülbül oxuyur. Özü de zalım gör ne baş
alıb gedib, gör nece ceh-ceh vurur... Bizimçün oxuyur, e, Zaur,
eşidirsen.
Qollarını Zaurun boynuna doladı. — Qulaq as, Zaurik. —
Tehmine indi pıçıltıyla danışırdı. — Gerek men sene bu sözü
demeyeydim. Bilirem bunu demek düz deyil, gerek demeyem...
amma... sevirem seni, Zaurik... deli kimi sevirem... Sensiz dura
bilmirem... Senden başqa heç kes lazım deyil mene... bilirem
gerek demeyeydim bütün bunları sene... — güldü. — İndi
quduracaqsan yeqin, dartıb özüvü qoyacaqsan dağ başına...
amma neyleyim, demek isteyirdim bunları sene...
Zaur da pıçıltıyla dedi:
—Tehmine, yeqin men de sene dememeliyem bu sözleri,
amma men de deyeceyem: ölürem seninçün, Tehmine... Sensiz
bir saat, bir deqiqe qala bilmirem... Bax, indi bu saat yıxılıb öle
bilerem xoşbextliyimden. İsteyirsen çıxım şoseye, özümü atım
212
maşının altına, bax bu saat, bu deqiqe...
—Deli, maşının altına niye atırsan özünü.
Onlar meşenin içiyle gezirdiler ve Zaur ele hey danışırdı.
Tehmineni televizorda görmesinden, öz ad gününden,
qonaqlardan, qonşulardan, hetta Firengizi ona ere vermek
niyyetlerinden... Zaur indi yaşadıqları anların seadetiyle o
derecede serxoş idi ki, bu xeberin Tehmineni ağrıda bileceyini
heç ağlına da getirmirdi: içi bextiyarlıqla limhelim ele
dolmuşdu ki, bu

<< 1 ... 172 173 [174] 175 176 ... 460 >>