yazıq tebessümü vardı. Ele
bil icazeyle gülümsünürdü. Hem de böyük meşeqqetle
gülümsemeye icaze almışdı. Ele bil yerimek, oturmaq,
yaşamaq icazesini de böyük çetinlik ve yalvar-yaxardan sonra
35
almışdı. Hem de müveqqeti almışdı.
Köyneyinin yaxası hemişe çirkden qartmaq bağlayırdı.
Ayıq vaxtlarında savadlı korrektor idi. Bütün aldığını içkiye
verirdi. Arvaddan, oğul-uşaqdan da heç kesi yox idi. Özü
deyerdi ki, bir hesirem, bir de Memmed Nesir.
Onu idarede Dadaş saxlatdırırdı. Dadaş olmasaydı, yeqin
içmeyin ucbatından çoxdan qovulmuşdu. Bir vaxtlar, 30-35 il
bundan qabaq berk dost imişler. Can bir qelb. İndi bu
dostluqdan eser-elamet qalmamışdı. Amma her halda Dadaş
hemişe onu müdafie edirdi: "İşiniz yoxdur, deymeyin, yola
verin getsin, bedbext adamdır".
Memmed Nesirden ucuz şirin çaxır iyi gelirdi.
—Ömer Xeyyam deyir ki:
Ber xaki fikendi meyi qulqun mera
Xakem bedehen meger to mesti rebbi!
Yeni men içmişem, ay felek, sen nöş piyansan? Farsların
yaxşı bir sözü var: rus demişken, aslan yest aslan. Bir hesirem,
bir Memmed Nesir. Bir gün menem, Hüseyn Serrafdır, bir de
Selim Şeyda vardı, şair-qezelxan idi, şair deyirem e sene,
indikilerden yox, esl şair, görürsen dayanıb seninle danışır,
birden susur, gedir özüne, fikirleşir, beli bir az keçir, bir qezel!
Nedi, tebi gelib, ele bil ağzından dürr tökür.
Bülbülü Şeydanın halın sorma nasehden, feqir,
Her tikende qanı vardır, könlünü gülden soruş.
He, onu deyirem axı, hemin bu Selim Şeydadır, menem, bir
de Serraf, mömin kişilerden biri idi. Gündüz mollalıq edirdi,
axşamlar Esli Kerem oxuyurdu. He, üçümüzük — Memmed
Nesir elini boğazına çekdi, — bax bura qeder içmişik, nuş
olmuşuq. Amma indi gerek paxmellenek. Di gel bir qara qepik
pulumuz qalmayıb. Bir de gördük Sisyanov küçesiyle
36
Bandelninin tininden Ehmed Fani gelir. Getdik tutduq onu,
dedik bes Mirze, sen bilirsen ki, biz senin dostunuq. Dedi, beli,
bilirem. Niye de bilmeyim, axı? Dedim: bes bilirsen ki, biz
ölmüşük. Dedi:

<< 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 460 >>