dumanlı yorğun gözlerinde ne ise bir
heves qığılcımı oyandı:
—Bu gün şenbedir, verek özümüzü sübh obaşdannan. Men
bu gün özüme emelli maya qoymuşam. Amma seniynen yene
içerem.
—Gelen şenbe, Memmed Nesir. Allah qoysa, gelen şenbe
mütleq gederik.
—Eh, — deye Memmed Nesir elini yelleyib getdi. Ne qeder
serxoş olsa da, başa düşdü ki, nisye söhbetdir.
İdarenin çöl qapısının ağzında anqutboğaz bir oğlan Nemete
müraciet etdi:
—Neşriyyat buradır?
Nemet bu oğlanı ilk defe görürdü. Qoltuğunda iri bir qovluq
vardı.
—Size kim lazımdır?
Oğlan boğazını arıtladı.
—Mene, — deye kekeledi, — burda kitablara kim baxır?
—Kitablara?
—He, kitab çap elemek işine.
Nemet: "Yeqin cavan yazıçıdır, aman allah" — deye
düşündü.
—Kitab yazmısan?
—Beli.
—Nedendir?
38
—Bizim müasir cemiyyetin heyatından.
—Hekayedir, romandır, poemadır?
—Hamısı var. Hekaye de, şer de. Altı ildir yazıram.
Apardım jurnala, dediler neşriyyata aparsan yaxşıdır. Birbaşa
kitabın çıxar. Dediler, onlar bele şeyler axtarırlar.
Bir an içinde kinolent kimi sehneler Nemetin gözü
qarşısından keçdi. Bu nataraz gencin ömrünün epizodları:
oxuduğu kitablar, izlediyi metbuat, yazmaq meyli, qaraladığı
sehifeler. Müxtelif redaksiyaların daş qapıları. Qarşılarındakı
adamın cızmaqaraçı olduğunu teyin eden, şebede üçün obyekt
axtaran bezi redaksiya işçilerinin nabeled adamçün aydın
olmayan dolamaq priyomları. Nezaket perdesiyle örtülmüş
istehza, rişxend, lağ. Yaxa qurtarmağın yetmiş iki müxtelif
fendi. Sanki bütün bunları Nemet öz gözüyle görmüşdü. Daha
doğrusu, görmüşdü de.
Bu ve buna benzer yüzlerce heder heves...
Bütün bunlar Nemete ne qeder tanış idi! Öz başına
gelmemişdise de, onda ele bir duyğu vardı ki, guya bütün bu
işlerden özü keçib. Her halda o bu gence ne qeder acı ve
kederli, mütleq lazımlı söz deye biler, heyat dersi vere bilerdi.
Birden-bire Nemet istedi ki, qayıdıb Memmed Nesiri, mehz
Memmed Nesiri, ayrı adamı yox, tapsın, bu genci de götürsün,
gedib xudmani yerde

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 460 >>