otursunlar, bala-bala içsinler, içib semimi
olsunlar, bala-bala söhbet elesinler, üreklerini boşaltsınlar,
çünki Memmed Nesir demişken, qarnını doldurmasan, üreyini
boşalda bilmezsen. Düz deyir. Ayıq vaxtı üreyinin dibinde pas
atıb qalanları, çürüyüb üreyinde itenleri üze çıxarıb özgesine
açmaq olmur. Onlar da qalır, kif atır, çürüyüb üreyini de
çürüdür, ömrünü de.
İçenden sonra Nemet bu anqutboğaz, bu yöndemsiz
geyinmiş oğlana deyerdi ki, bala, mene qulaq as. İnan, hele gec
deyil. Menim dayım, allah ona rehmet elesin, allah bütün
ölenlerinize rehmet elesin, menim dayım demişken, İlyas
Nizami deyilsense, vaz keç, boşla, girişme bu işe. Özüve peşe
39
seç. Texniki peşe olsa daha yaxşı. Yazıqsan, bala. Sonra başına
döyeceksen, gec olacaq. Bunun axırı yoxdur. Senin kimi
yüzlerce, minlerce genc bax bu saat, senin yazdığını, lap ele
senin yazdığın kimi, ya bir az ayrı cür, heç tafavütü yoxdur, bir
az daha yaxşı, ya daha pis, daha savadlı, ya daha bisavad, he,
senin yazdıqlarını onlar da yazır. Hele gec deyil, Cavansan.
Ömrün qabaqdadır. At bu işin daşını. Elbette, eger İlyas
Nizami deyilsense! Yox, belke İlyas Nizamisen? He, onda
başqa mesele. Belke ele doğrudan İlyas Nizami oldun. Kim
bilir?
Nemet:
—Çıx üçüncü mertebeye, — dedi, — on birinci otaq.
Neşriyyatdan çıxıb studiyaya teref getdi. Meydançadan
keçende gördü ki, on bir-on iki yaşında uşaqlar futbol
oynamağa hazırlaşırlar. Ayaq saxladı. Dayanıb onları izlemeye
başladı.
İçlerinde ikisi lap balaca idi. Yeddi-sekkiz yaşında. Yeqin
onları qapıçı qoyacaqlar. Hemişe uşaqlar en balacaları, en
zeifleri qapıçı teyin edirler.
Oğlanlardan biri daş qoydu — ştanqa! Bir neçe addım saydı,
ikinci daşı qoydu. Bu bir qapı! Sonra gedib eyni üsulla ikinci
qapını düzeltdiler.
Doğrudan da balacaları qapıçı qoydular. İki desteye
bölündüler. Üç-üç. Bir nefer artıq idi.
—Sen sudya!
"Sudya" cığallığa başladı.
—Özün ol sudya. Men istemirem. Men oynamaq isteyirem.
—Yaxşı, indi sen ol. Üç qoldan sonra

<< 1 ... 28 29 [30] 31 32 ... 460 >>