vurmadı.
—Orası eledir, — dedi. — Sabah gederik evlerine, ayaqaçdı
olar, sonra da tez-tez sen onlara gedersen, o bize geler, yeni ele
nişana, toya ne qalıb ki, — anasının gözlerinde sevinc, fereh,
qürur vardı ve Zaurun ona yazığı da geldi hetta. Ziver xanım
özünü saxlaya bilmeyib, "Ay allah, bunun boyuna qurban olum
men, — deyirdi, — perverdigara, çox görme bize bu
xoşbextliyi".
Sonra anası:
—Gecen xeyre qalsın, — deye yatmağa getdi. Zaur ise
televizoru qurdu... Filmin son kadrları bitdi, ekranda Tehmine
göründü... Yoldakı o görüşden sonra Zaur görmemişdi
Tehmineni ve mat qaldı: solub-soluxmuşdu Tehmine,
arıqlamışdı, tamaşaçılara xeyirli geceler arzularken sifeti gülse
de, gözleri qemliden qemli, kederliden kederliydi.
"Geceniz xeyre qalsın..." Zaurun yadına düşdü ki, Tehmine
348
hemişe uzanıb-uzanıb qurtarmaq bilmeyen gecelerin
dehşetinden danışırdı. "Sehere nece çıxasan, nece dözesen
seherecen, ilahi", — deyerdi... Füzulinin bir beytini tez-tez
tekrar ederdi:
"Ey Füzuli, şam-ğem encamına yoxdur ümid.
Bir tesellidir sene ol söz ki, derler var sübh".
Belke bu sözler de Tehminenin bütün başqa sözleri kimi
saxtakarlıq, riya, yalan idi... Kim bilir... Zaur ekranda
Tehminenin gözlerinin lap dibine, derinliyine baxmaq isteyirdi,
belke heqiqet orada, en gizli, en uzaq bir derinlikde gizlenib,
amma bu dem yox oldu Tehmine. Ekran boşaldı ve
Tehmineden yalnız ağ-mavi bir boşluq qaldı, sonra o da
qaraldı, tündleşdi, işıldayan bir nöqteye çevrildi, sonra o nöqte
da qeyb oldu.
Hardansa Zaurun başına qeribe bir fikir geldi: durub düşsün,
maşınına minsin, getsin telestudiyanın qabağına, qarşılasın
Tehmineni. Nece de sevinerdi Tehmine, belke de o yalançı
sevinc idi, amma her halda, yalanmı, doğrumu bu sevinc, bu
gözlenilmez, qefil sevinc Tehminenin bütün varlığını çıraq
kimi işıqlandırardı ve bu çırağın şölesinde, istisinde Zaur özü
de qızınardı, yalan da olsa, doğru da — bu işıq, bu isti, bu
sevinc... Bax bu saatca maşına minib getmek,

<< 1 ... 289 290 [291] 292 293 ... 460 >>