de özünü saxla bir balaca,
üreyin yadından çıxıb?
Murtuzun kefi ala buludda idi, odur ki, arvadıyla oğlunun
mezemmetine başqa vaxt hirslendiyi tekin hirslenmedi, heç
eynine de almadı bu sözleri:
—Menim her şey yadımdadır, — dedi. Sonra kefli adamın
"menalı" inadıyla bir de tekrar etdi: — her şey yadımdadır
menim... Qulaq asın, görün ne deyirem... Bizim cavanların
sağlığına içdik, onların gelecek temiz, gözel ailelerinin
sağlığına içdik. Amma men demek isteyirem ki, üzünü Zaura
tutdu, — aile qurana qeder, evlenene qeder ne olubsa, kişi
gerek evinin qapısından eşikde qoysun her şeyi. Ne olub, olub,
madam ki, evlenmisen, zehmet çek, day şuluqluq eleme, aile
gerek möhkem, sağlam olsun.
Hamı özünü bir qeder naqolay hiss eledi, polkovnikin
eyhamları lap düzünequlu idi, amma bu sözleri tekzib etmekle,
ya onlara bir şey elave etmekle meseleni daha da ağartmaq
olmazdı... Gergin bir sükut çökdü. Yalnız professor arabir
öskürür, boğazını arıtlayırdı.
Bütün bu sözlere, bütün bu vaqielere tam bir biganelik hissi
— bu hiss axır bir neçe gün idi ki, Zaurun bütün varlığına
hakim kesilmiş yegane duyğu idi — Zauru qoruyurdu. Her cür
menfi emosiyalardan, her növ qanqaraltısından mühafize
edirdi. İndi Murtuzun danışdıqlarını da sifetinin ehtiram dolu
ifadesiyle ve daxilinde seslenen rişxendli gülüşlerle qavrayırdı.
352
Murtuzun söhbetleri bu ziyafetin lap evvelinden, yox eslinde
bundan da qabaq, elçilik meselesi başlayandan beri
polkovnikin fikirlerinde dolaşırdı ve indi ermeni konyakının
tesiriyle üreyinin içindekiler dilinin ucundan tökülürdü.
İçdikce Murtuzun fikirleri bu semtde daha da
müeyyenleşirdi ve görünür düyünü indi biryolluq açmaq
isteyirdi...
—Cavanlıqda hansımızın başına bele-bele şeyler gelmeyib
axı he? — O, Mecide göz vurdu, professor lap özünü itirdi, —
yox, bir söz demirem, bu da lazımdır, cavan oğlançün bu
vacibdir de, hetta... Nece deyerler, heyatın gerek her kefdamağını
göresen, herif olmayasan, inkişaf üçün de lazımdır
bu,

<< 1 ... 292 293 [294] 295 296 ... 460 >>