lap ele sağlamlıq, sehhet cehetince de... Tebabet de tesdiq
edir bunu... Amma... burada bir iş var... ne iş? Gerek aile
qarşısında, cemiyyet qarşısında borcunu da heç vaxt yaddan
çıxartmayasan...
Murtuz sözlerinin dalını pıçıltıyla, tek bir Mecide danışırdı,
amma Zaur her kelmeni birce-birce eşidirdi:
—Yadımdadır, menim bir Zoykam vardı (Alyanın
qulaqlarından iraq), arvad deyildi, vallah, od parçasıydı
köpeyin qızı... Cavan sütül uşaqdım o vaxt, az qala ilişmişdim,
bu Murtuz ölsün. Yamanca tovlamışdı meni, vallah, indi heç
özüm de inana bilmirem ki, nece olmuşdu, almaq isteyirdim
hetta onu... Şükür, vaxtında ayıldım... İşdir de, düşende düşür...
Amma indiki cavanlar, maşallah, bizlerden çox-çox
ayıqdırlar... Kefini-damağını da çekirler, amma day bizim kimi
teleye düşsünler, gözleri tutulsun, xeyr, esteğfürüllah, herif-zad
deyiller... Bax ele götür bizim bu Spartakı, menim oğlumdur,
amma bele-bele işlerde seni de, meni de, yüz nefer yaşlı,
tecrübeli kişini de cibine qoyar. Dünyanın her üzüne beleddir,
arvad meselesinde de tükü-tükden seçir zalım oğlu.
Sonra nedense Murtuzun fikri Spartakla Zaurun
münasibetleri meselesine ilişib qaldı, uzun-uzadı sorğu-suala
başladı ki, axı ne olub aranızda bir deyin görek.
353
Spartak da, Zaur da bir ağızdan:
—Eşi, heç ne, heç bir şey olmayıb, — deyirdiler. Murtuz da
el çekmirdi, axırı:
—Yaxşı, indi ki, deyirsiniz heç bir şey olmayıb, onda durun
öpüşün, — dedi.
Zaur başa düşdü ki, bundan da keçmelidir. Keçmişle
birdefelik vidalaşdığını, keçmişde qalanları birdefelik
ömründen qoparıb atdığını öz-özüne isbat etmekçün bu
sınaqdan da keçmelidir. Salfet götürüb plovun yağına batmış
dodaqlarını sildi, Spartak da ona baxıb yağlı dodaqlarını sildi,
öpüşdüler. O gün yolda olduğu kimi indi de Spartakdan
odekalon etri gelirdi.
Çay getirdiler, cürbecür tortlar, pirojnalar, meyveler geldi
süfreye, Murtuz indi de cebhe xatirelerini danışırdı ve birden
Zaur öz sifetine zillenmiş zenli, kederli baxışları

<< 1 ... 293 294 [295] 296 297 ... 460 >>