geceni
yatmayıb, gözünü de qırpmayıb.
İndi Zaur özü yığdı nömreni, gümanın tam doğruluğuna
inanmaq üçün. Desteyi derhal qaldırdı, amma susmuşdu
Tehmine, Zaur da danışmırdı. Telefonda başqa bir mahnı
seslendi: "Ay beri bax, beri bax..."
Pencereden daş geler,
Xumar gözden geler.
Seni mene verseler,
Allaha da xoş geler...
Mahnı qurtardı ve desteyi asdı Tehmine. Zaur siqaret
yandırdı ve ele derin, ele derin bir hesret duydu ki, az qala
ulayacaqdı. Tehminenin nece bir gece keçirdiyini tesevvür
eledi ve bu zaman telefon yene seslendi. Desteyi qaldırdı,
mahnıya qulaq asmağa başladı:
Ömrüm boyu daş daşıdım,
Gemim dolmadı.
Genc yaşımdan bir qız sevdim,
Menim olmadı...
"Tehmine, ay Tehmine, axı niye sen bele etdin?" — demek
isteyirdi Zaur, amma heç ne demirdi. "Özü de gör bir kimle,
Spartakla!" — demek isteyirdi Zaur, amma heç ne demirdi.
"Tehmine, axı men seni doğrudan da sevirdim ve doğrudan da
xöşbext idim seninle" — demek isteyirdi Zaur, amma heç ne
demirdi. "Hamısı yalan idi yeni? Yeni heç meni sevmirdin,
sevirdinse niye bele yaraladın?" — demek isteyirdi Zaur,
amma heç ne demirdi... "Axı men bir de heç bir vaxt, heç bir
356
vaxt xoşbext olmayacam, bilirsen ki, bunu, axı men artıq
yaşamıram, ölüyem, canlı meyitem" — demek isteyirdi Zaur,
amma heç ne demirdi. Mahnı qurtardı. Tehmine desteyi asdı.
Bir neçe deqiqe keçdi ve Zaur ele düşündü ki, her şey bitib, bu
zaman yene zeng oldu, o telefonu qaldırdı ve mahnını eşitdi:
Qırmızı gül, sarı gül,
Bağçaların varı gül.
Gec açıldın, tez soldun,
Açmayaydın barı gül...
"Laçın" mahnısı idi... Tehmine bu mahnını dinleyende
hemişe hıçqırıb ağlayırdı... Zaur özü de ağlayırdı indi, lap
erken uşaqlıq çağlarından beri ilk defe idi ağlayırdı, sessizsemirsiz
ağlayırdı, gözlerinden yanaqlarına süzülen damcıları
silmirdi. Ağlayırdı, çünki bilirdi ki, bu son vidalarıdır ve yer
üzünde yalnız yegane bir qadın bu cür vidalaşa bilerdi...
"Laçın" mahnısının son bendi seslenirdi, — Zaur bilirdi

<< 1 ... 295 296 [297] 298 299 ... 460 >>