peşmekan.
Eşidib-bilen olacaq, mütleq. Çatdırıb eleseler yaxşı düşmez.
Ancaq ne etmeli, Fuadın bütün gün erzinde başını qaşımağa
macalı olmurdu. — "Zehmet çekib bir saat tez dur, apar. —
Mümkün deyil, geceler ikiden, üçden tez yatdığım olmur, men
yazıq da, sutkada heç olmasa beş-altı saat yatıb yuxumu
almalıyam, ya yox... Yuxusuz geceden sonra günün bütün
gerginliyine tab getirmek asan işdir beyem? — Arvadın
aparsın, işleyib elemir, ne olar, eger..." Xeyali müsahibin bu
deliline Fuad dürüst ve deqiq cavab tapa bilmirdi. Nece izah
edeydi ki, Rumiyye heç vede buna razı olmaz. "Onsuz da
yuxuma haram qatıb yeddide dururam, senin uşaqlarının
yemeyini hazırlayıram, bu bes deyilmiş, geyinib-kecinib
mektebe de getmeliyemmiş, bilmemişik... Bes onda, göresen,
bu maşın ne üçündür? Ancaq ele sen cenabı işe aparıbgetirmek
üçün? Özün bil, seninçün burada bir çetinlik varsa,
papama deyim, her seher maşınını göndersin..." Rumiyye bele
cavab vererdi. Şövqü de bele deyerdi, Bilqeyis xanım...
Rehmetlik Bilqeyis xanım sağ olsaydı, o da yeqin bele
deyerdi...
Ancaq Fuadın heç bir vaxt açıq bildirmediyi narazılığının
başqa sebebi de vardı. Oğlanlarının mektebe maşınla getmeleri
ona öz uşaqlığını xatırladırdı. Çox adam, görürsen, uşaqlıq
illerini yüngülvarı qeribseme, hezin qüsse duyğularıyla yad
edir. Amma Fuad öz uşaqlığına nifret edirdi. Uşaqlığının
qefilden yaddaşına qayıdan her parçası onda yalnız meyusluq,
esebilik, perişanlıq hissleri oyadırdı.
O vaxtlar maşınlı valideynler daha az idi, şexsi maşını
olanlar ise, heç ümumiyyetle yox idi. Her halda Fuadın
oxuduğu mektebde yox idi beleleri. Amma idare maşınları olan
398
valideynler tek-tük de olsa var idi ve hetta bele birisinin oğlu
Fuadla bir sinfe düşmüşdü. Özü de ters kimi bir parta arxasında
otururdular. Müharibe teze qurtarmışdı. Fuadın parta
qonşusunun atası hansı nazirlikdese yüksek rütbe sahibiydi.
"BMV" maşını vardı. Oğlanın ne adı Fuadın yadında qalmışdı
(Ramiz? Reşid? Rasim?), ne de

<< 1 ... 331 332 [333] 334 335 ... 460 >>