hevesin yanığı, acısı kimi qalıb. Hafizesinden qovduğu
hemin xatireler herden-birden ani, keçeri, telesik lövheler kimi
zehninde alışıb sönünce Fuad anlayırdı ki, "BMV"-li oğlana
ikili, haçalanmış münasibeti — meyli-nifreti ebes deyilmiş.
Oğlan başqa bir heyat terzinden gelmiş elçi idi, qızıl saatlı,
"BMV"-li, yay eylenceleri derse iki hefte gecikmeye imkan
veren bir heyatdan ve bu heyatın şirnikdirici, nefsi
qıcıqlandırıcı şövqü Fuadı cezb edir, çekirdi ve eyni zamanda
çatılmaz bir serab kimi görünerek nifretini, yanığını, kinini
közerdirdi. "BMV"-li oğlanın özü de yeddi yaşlı yaşıdının
qelbinde cüceren, kükreyen, boğulan ve yeniden dirçelen bütün
bu müxtelif ve mürekkeb hisslerin yaşamasına esas verirdi. O,
uşaqların hamısıyla çox tez ünsiyyet bağladı. Amma Fuada
daha artıq yaxınlıq gösterirdi ve bu sıx temasın mentiqi neticesi
olaraq bir hefte sonra Fuad parta qonşusunun deveti ile
"BMV"-ye minmek imtiyazını qazanmasaydı, sonrakı
peşmançılıqlar da baş vermezdi, ruhi ezablara da qatlaşmalı
olmazdı... Neçe gün idi ki, Fuad dersden sonra Reşid — Rasim
— Beşir — Arif her ne idise gedenin adı — o qıvırcıq saç
oğlanın maşınında dersden birge gedirdiler.
Fuadgil oğlanın yaşadığı binadan tam eks bir istiqametde
olurdu. Amma buna baxmayaraq o, maşınla oğlangilin
tininecen gelir, burda her ikisi maşından düşür, şofer oğlanı
pillekenle üçüncü mertebeye qaldırır, Fuad ise iki tin geri
qayıdıb tramvaya minirdi.
Günlerin bir gününde ise ele ders vaxtı qıvırcıqbaş oğlan
birden Fuadın qulağına eyilib pıçıldadı:
—Bu gün seni maşınla aparmayacam.
Bu beyanat o qeder gözlenilmez, o qeder qefil idi ki, evvel-
401
evvel Fuada çatmadı, ona ele geldi ki, ne ise düz başa
düşmeyib, düz eşitmeyib. Qonşusuna teref çevrilib
—Ne? — deye soruşdu.
Fuadın yadındadır, indiki kimi yadındadır ki, oğlan
gülümsünürdü, ele mehriban, ele xoş gülümsünürdü ki… Ve
gülümsüne-gülümsüne de, çevrilib Fuada baxmadan dodağının
altında yavaşcadan tekrar etdi:
—Deyirem, bu

<< 1 ... 334 335 [336] 337 338 ... 460 >>