baba-nenesine bu cür münasibetleri
dolayısıyla Rumiyyenin özünün qayınata-qayınanasına
elaqesinden mayalanmışdı, mürekkeb "böyük"ler davranışının
uşaqlığın sade güzgüsünde eksi idi. Burası da bele idi.
Qurbanla Çerkezin evleri — Fuad da subay çağlarında iyirmi
beş il hemin bu menzilde yaşamışdı — köhne, sınıq-salxaq,
ikimertbeli binanın ikinci qatındakı tek otaq — rütubetliydi,
aşağıdan, heyetden ümumi ayaqyolunun iyi vururdu otağa. Ve
bu da heqiqet idi. Rumiyye de, oğlanlar da dehlize çıxdılar.
Fuad bilmedi ki, mübahiseleri neyle qurtardı. Göresen,
gedeceklermi uşaqlar babalarıgile? Yeqin gederler. Adeten,
Rumiyye istediyini eletdirir; uşaqlar onun sözüne baxırlar.
Elbette, eger doğrudan da isteyirse bunu Rumiyye, xala xetrin
qalmasın deye tekid etmirse... Qapı çırpıldı, Fuad yatağından
qalxdı. Bu gece de heç bir yuxu-filan görmemişdi.
404
Ümumiyyetle,axır vaxtlar yuxu gördüyü yadına gelmir.
Arxayın sakit yatmışdı, amma nedense üreyinde bir sekseke,
narahatlıq duyurdu. Qeribe xetere idi bu; sanki ne ise pis bir
hadise baş vereceyini gözleyirdi. Belke de atasının tezyiqi
sarıdandır nigarançılıq çekir. Ya başqa bir xeteresi var? Ne?
Her halda onu da bilirdi ki, bütün bu qeyri-müeyyen hissler,
fikirler yarım saat-qırx deqiqelikdir — gedib iş yerine
çatanacan. İdaresine çatdımı, iş günü başlandımı — öz adı da
yadından çıxacaq. Bele-bele hissler ancaq seher, yuxudan erken
oyananda, yatağından duranacan on-on beş deqiqe bekar vaxtı
qalanda baş qaldırırdı, ya da nadir hallarda, gece ikiden sonra
qefilden yuxusu qaçanda. Adeten yuxusundan şikayeti olmazdı.
Gece teqriben birde, ikinin yarısında çarpayısına uzanardı,
jurnalları adda-budda vereqleyib bir qırağa qoyardı, gece
çırağını keçirerdi ve derhal da yuxu girdabına qerq olardı.
Nadir hallarda, ilde-ayda bir defe, yarım saat-bir saat yuxusu
gecikerdi ve o zaman başına her cür ilan-qurbağa fikirler
gelerdi. Şövqü demişken: "ehvalı müteğelğel" olardı. Ancaq,
xoşbextlikden, bu dolaşıq

<< 1 ... 337 338 [339] 340 341 ... 460 >>