Qafur Ehmedli de
çekdiyini çekib ve hetta Ehmedliye qarşı merhemete benzer bir
hiss de oyandı Fuadın üreyinde: nece olsa bir il Qasımın
yumoruna dözüb heyvancığaz. Zend-zehlesi gedirdi bu
adamdan. Atasına qarşı nanecib reftarına göre de, Qurbanın
Fuadın atası, Şövqünün qudası olduğunu bile-bile onların heç
birini saya salmadığına, elediyini elediyine göre de... Eyib
etmez... Heç zereri yoxdur, yeri geler, dersini vererik... Örken
ne qeder uzun olsa da gelib bir gün elbet keçer doğanaqdan...
Qoy bir macal eleyim. Qafur Ehmedlinin yatsa heç yuxusuna
da gelmeyecek ki, bu gözlenilmez badalağı kim vurdu ona,
hardan deydi, bu zerbe... Qoy bir macal eleyim...
Qasım:
—Purgen ha! —deye yene güldü. — Ay seni evinecen,
kişi... Senden de sözler çıxır a, ay Qasım!..
Üçüncü fesil
—Siz bu gün müdirsiniz, sabah heç kim... adice bir
müellim! — Qadının dili tepirdi, al qırmızı boyanmış dodaqları
tir-tir titreyirdi. Berk heyecanlanmışdı, esebden, hikkeden
bütün içi qaynayırdı. — Beli, yerivizi bilin. Menim yoldaşım
ise Ehmedlidir. Siz bu gün varsız, sabah yox, Ehmedli ise
hemişe Ehmedlidir!
Meselen, Ehmedli. Qadın, elbette ki, Ehmedli demirdi.
Başqa bir adamın adını çekirdi. Amma Fuadın yadında
415
qalmamışdı — qadının erinin esil familiyasını xatırlaya
bilmirdi. İyirmi sekkiz il keçirdi bu söhbetden, hardan yadında
qalaydı. Ad, familiya yadında qalmamışdı, amma qalan her
şey, ucaboylu, ağcamaya qadının qabardin paltosuna, torlu qara
şlyapasına, sesinin, heyecanının her çalarına, her xalına qeder
— her şey deqiq yadında idi. Atası onu görmürdü. Arxası
qapıya dayanmışdı. Fuad da Qurbanın kabinetine tesadüfen
gelmişdi, bufetden ponçik almaq üçün atasından pul
isteyeseydi. O vaxt Fuad altıncı sinifde oxuyurdu. Qapıda Fuad
Bilqeyis xanımın (meselen, Bilqeyis xanımın) qezebden
pörtmüş sifetini görüb ayaq saxlamış, ister-istemez acı,
kinayeli sözlerine qulaq vermişdi. O, atasının sesini eşitmir,
üzünün ifadesini görmürdü, ancaq atasının küreyinden

<< 1 ... 347 348 [349] 350 351 ... 460 >>