dikdaban
çekmelerinin addım sesleri calandı: ele bil döşemeye gile-gile
su damırdı.
Sesler uzaqlaşdı, itdi.
Qurban başını qaldırdı:
—Memmed Nesir, düzdü, deyirler senin bu Dadaşla xüsusi
zarafatın var?
—Nece beyem? Ne zarafat?
Qurban qımışdı:
—Ne bilim vallah, uşaqlar danışır. Deyirler berk içende
gece saat ikide, üçde gedirsen bunlara. Zengi basırsan, arvadı
oyanıb gelib qapını açır. Deyir ne olub, ne tecili işdir ki?
Deyirsen bes çox tecili işdir. Beli, Dadaş bir tuman-köynekde
gözünü ovuşdura-ovuşdura qapıya çıxır. Deyir ne olub, ne var,
ne xeberdir, ay Memmed Nesir, gecenin bu vaxtında? Sen de
ki, — Qurban papiros çekenlerin xırıltılı gülüşüyle güldü, —
sen de ki, çırtıq çalıb deyirsen:
Tupbuludu, tupbulu.
Cupbuludu, cupbulu.
Memmed Nesir de berkden güldü. Ağzında bir dene sağ dişi
yox idi.
—Olub-olub, — dedi, — eşi, men bu Dadaşın
dabbaqxanada gönüne beledem. Neçe il yoldaş olmuşuq. Sen o
vaxt uşaq olardın. Birinci bura işe men gelmişem. Ele o
vaxtdan korrektor işleyirem. Yeddi defe orfoqrafiyanı
deyişdiler. Hamısını da ezberledim. Latını da bilirem, erebi de,
indikini de. Bir gün Parapetin tininde Mirze Celile rast geldim.
Göy parusin penceyi vardı. Elinde de esası. Dedi: "Memmed
Nesir, axı biz bele dememişdik, qardaş". Eh, ay Qurban,
adamlar var idi, adamlar görmüşdük.
50
Qurban:
—Dadaş da o vaxtdan işleyir?
—Yox, birinci bura men gelmişem. Sonra dartdım Sefderi
getirdim. İndi baş mühasibdir e... o vaxt kassir kömekçisi idi.
Şunu götür, şunu qoy. Bu Dadaş da var ha... Bunu da bura men
işe düzeltmişem. Bir gün bax ele bu yerde, söz yerine çeker
Teymur Mahmudova rast geldim. Dedi: ne var, Memmed
Nesir, gözüme bir az turş deyirsen? Dedim: bes sağ oluz,
sağlığınıza dolanırıq. Amma bir, yoldaşım var. Mümkün
eleseydiniz, onu işe götürerdiniz. Dedi: bes ne yoldaş? Dedim:
bu Dadaş. Dedi: bes ne bacarar? Dedim: Bes her ne desen.
Dedi gelsin kuryer götürüm onu helelik, sonra baxarıq. Eh,
kişiler vardı o vaxt, hanı indi

<< 1 ... 36 37 [38] 39 40 ... 460 >>