seni ele
çalar, özün de mat-meettel qalarsan. Bir defe Fuad ne mesele
üçünse ona möhkem tepindi; Mürsel Fuada bir neçe metlebi ele
bir ustalıqla, ele bir incelikle xatırlatdı ki, Fuadın ayağının
altından yer qaçdı: atası Qurbanın o uğursuz çıxışını da,
Şövqünün tercümeyi-halından bezi detalları da — o cümleden
440
avtomobil qezasını da... Fuadı en çox sarsıdan buydu ki,
Mürselin çox zerif eyhamlarından aydın olurdu: O, Fuad
Salahlı meselesinden de ve hetta Asiyadan da — yeni teqriben
iyirmi beş il bundan qabaqkı meselelerden de bixeber deyil...
Fuad barmağını dişledi. Demeli, bu hemişe nezaketle
gülümsünen, mehribançılıqla hal-ehval tutan adam — hamıya
qarşı, o cümleden ele Fuadın özüne qarşı da emelli-başlı
yaraqlı-yasaqlı imiş, ehtiyatında, nece deyerler, silah
saxlayıbmış qara günüyçün. Amma Mürsel bişmiş adam idi.
Çox mahirane bir terzde Fuada onu da eşitdirdi ki, mene deyibdolaşan
olmasa, özüm heç-bir vaxt heç kime merdimazarlıq
eleyen deyilem. Fuad da, dünenin uşağı deyildi... Altdanaltdan,
öz kanallarıyla o da Mürsel barede münasib, kara gele
bilecek melumatlar toplamışdı ve bunu Mürsele çatdırmağın da
qeydine qalmışdı. Qoy bilsin her halda, onda elaqeler de,
tenasüb de düzgün olar, nece deyerler, terezinin gözleri düz
geler — seninki sende, menimki mende...
Yaxşı, bütün bu mülahizelerden, menfi-müsbetlerden, götürqoylardan
sonra axırı hansını seçmek düz olardı: Sabiri? Mir
İsmayılı? Mürseli? Bir arxayın vaxtda macal tapıb qeti qerar
vermek lazımdır.
Ehmed Nezer:
—Yaxşı, qurtardıq, — dedi. — Yarım saatdan sonra men
Nazirler Sovetinde olmalıyam. Fuad, sen yerindesen?
—İndi yanımda letuçkadır. Sonra aerodroma gedecem.
Raykomdan tapşırıblar. ADR-den nümayende heyeti gelir.
Dördde de defndir.
—He, — Ehmed Nezer köksünü ötürdü ve başını buladı. —
Eşi, yazıq Salahlı... Neçe vaxtdı rast gelmirdim ona, amma
doğrudan çox namuslu adam idi...
—Siz de gedeceksiz defne?
—Çalışaram. Dörddedir, deyirsen? Eşşi, vallah, axşam

<< 1 ... 371 372 [373] 374 375 ... 460 >>