demesen, xeyir gelmez, bu böyreyim mene
yaman eziyyet verir, bir yandan da hipertoniya... Deyir,
heştaddandır... Menim de hay-hayım gedib, vay-vayım qalıb.
Eşşi, neçe vaxtdır seninle danışmaq isteyirdim ele... İsteyirem,
çekilim daha bir kenara, yorulmuşam Fuad, day indi siz
cavanların eyyamıdır, biz, deyir, elediyimizi elemişik,
gördüyümüzü görmüşük... O gün bir möteber yerde de söz
saldım, meni çox dile tutdular ki, bes hara gedirsen, senin
vezifeni kim apara biler. Seni nişan verdim, Fuad, dedim, odey,
bax, hazır kadrdır, gözümün qabağında böyüyüb-yetişib, indi
cavandır, biz de lazımı kömek, meslehet ederik. Görek,
deyesen, saqqızların oğurlamışam..." indi deyirem sen de
bilesen. "Ay kişi, kime gelirsen, day mene yox da!" — Fuad
bele düşündü, ancaq: "Çox sağ olun, çox minnetdaram", —
dedi. Bir az quru çıxırdı, amma bundan artıq dil-ağız elemeyi
nefsi götürmürdü heç cür. Axı Ehmed Nezerin dediklerinde bir
misqal da heqiqet yox idi, eksine vezifesinde qalmaq üçün,
Fuadın başın ekmek üçün deriden-qabıqdan çıxırdı. İndi axır
ki, kitabının bağlandığını derk edib, başlayıb meni ele salmağa,
ay seni kişi, yeni sence bele sadelövhem, bu qeder uşağam ki,
senin sözlerine inanam! Yaxşı, bunlar hamısı heç, de görek
xahişin nedir axı?.. — İndi Fuad, oğlum, senden birce ricam
var. İnşallah, gelib oturacaqsan menim yerimde, ele bele de
olmalıdır, gerek qocalar öz yerlerini vaxtı gelende cavanlara
tehvil versinler, heyatın qanunudur bu! He, bir söz, keçeceksen
menim yerime... Xahişim odur ki, senden, Nicatı yola veresen.
Bir gizilti keçdi Fuadın bedeninden. Bu da yeqin onun,
Fuadın zeif ceheti, boş damarı idi. Böyük ve çetin bir saheye
rehberlik eden, yüzlerce işçini idare eden adama sentimentallıq
yaraşmaz. Fuaddasa qalmışdı bu sentimentallıq. İndi de Ehmed
Nezerin sözleri müteessir etmişdi onu. Buna qeder ikrah
hissiyle olmasa da, her halda bir növ etinasızlıqla,
hörmetsizlikle baxdığı yöndemsiz çirkin kişi — birden-bire ona
ne ise yaxın,

<< 1 ... 374 375 [376] 377 378 ... 460 >>