kül elenmiş olardı, hemişe de
penceyinin üst cibinde sıx dişli qırmızı daraq olardı, tez-tez o
darağı çıxarıb saçlarını dala darayardı. Mühazire zamanı da
daraq elinden düşmezdi ve bir defe hetta institutda böyük bir
iclasda kürsüye qalxanda bir elinde çıxışı, kağız-kuğaz, bir
elinde daraq vardı, danışa-danışa arabir saçlarını dala darayar
ve yatımsız tükleri ele hemin deqiqedece yeniden alnına
töküler, sağ gözünün üstünü örterdi. Ne ise bir esebilik,
çılğınlıq, darhövselelik vardı bütün hereketlerinde,
davranışında, özünü tutmaq manerasında. Danışıq terzi de ele
belece idi: esebi, kesik, amma eyni zamanda da son derece
deqiq ifade olunmuş düşüncelerin durub dayanmaz axarı...
Sözler, sanki çağlayır, bulaq kimi qaynayıb üze çıxırdı — fikir
fikri çekir, mülahize mülahizeye calanırdı. Fuad Salahlının
mühazirelerinde iyne atsaydın yere düşmezdi. Ellinci ilin
ortaları idi ve o vaxt Fuad Salahlının müasir memarlığın köklü-
kömecli problem meseleleri haqqında cesaretli fikirleri,
memarlığın estetik ve funksional vehdeti haqqında
mülahizeleri, bezekçilik, eklektika, yalançı eneneçilik, sırf
bediilik, ifrata çatmış zahiri debdebe ve başqa bu kimi
naqisliklere qarşı amansızlığı, barışmazlığı, yeni tikinti
materiallarından doğan yeni inşaat imkanları haqqında verdiyi
melumatlar, konstruksivizmin müsbet cehetleri, müasir dünya
arxitekturasındakı bize de faydalı ola bilecek meyller haqqında
söhbetleri telebeler üçün tamamile yeni, tesevvüregelmez bir
alem açırdı. Nedense telebelerinden meylini en çox Fuadla
Oqtaya salmışdı. Fuada "balaca Fuad, adaşım" deyirdi
hemişe... — "Balaca Fuad" ifadesi o vaxtlar Fuada berk deyse
448
de, her halda hiss edirdi ki, Böyük Fuad onu doğrudan da çox
isteyir... İndi istemesin. Oqtayla birlikde Fuad Salahlının evine
de gedib gelerdi. Fuad sonsuz idi, bir özüydü, bir de arvadı.
Arvadı Solmaz heykelteraş idi, o vaxtlar emalatxanası yox idi.
İkiotaqlı menzillerinin bir otağı Fuad Salahlının

<< 1 ... 378 379 [380] 381 382 ... 460 >>