vermek isteyirik, — dedi. — Men, Asef,
Sultan, bir neçe nefer — onun keçmiş telebeleri, iş yoldaşları.
Amma götürmürler, deyirler elan onsuz da çoxdur. Sen kömek
ede bilmezsen ki?
Fuad:
—Ederem, — dedi, desteyi qaldırdı, nömrenn yığdı, xahişini
bildirdi ve teşekkür eledi. Oqtaya:
—Vessalam, — dedi, — verin elanınızı. Mene göre başqa
qulluğun?
Oqtay:
—Çox sağ ol, — dedi, — men heç düşünmürdüm ki, bele
asan hell oluna biler. Sen ki bunu eledin, böyük işdir, seherden
çalışırdıq bir şey çıxmırdı, — ayağa durdu.
Fuad:
—Otur, — dedi, — hele bir neçe deqiqe vaxtım var, çataram
alman qardaşları qarşılamağa. De görüm kim-kim verirsiniz,
başsağlığını? Sen, Sultan, Asef...
461
—Cahangir, bir-iki yoldaş da var, sen tanımazsan...
Fuad:
—Meni de yazın, — dedi.
Oqtay tutulan kimi oldu:
—Axı sen... — deye söze başladı, amma susub durdu, ele
bil söz axtarırdı — axı sen her halda resmi adamsan...
— Ad, familiyamı bütünlükle yazmayacaqsınız ki... Oqtay,
Sultan, Asef, Cahangir, bir de Fuad, kim ne bilir hansı Fuaddır?
—Özün bil... yazarıq, — ne ise Oqtay çox könülsüz deyirdi
bunu, — amma neynirsen axı?.. He — ne ise yadına düşdü. —
hem de senin familiyan resmi nekroloqun altında yazılıb da?
—Ne olsun? Resmi nekroloq — resmi nekroloqdur, bu
başsağlığını ise yaxın adamlar verir...
—Beli, yaxın adamlar! — Oqtay lap meyuslaşmışdı.—
Yaxşı, yazarıq senin adını, bilmirem amma neyleyirsen bunu?
—Nece yeni neyleyirsen? Bes siz neyleyirsiz? Sen, Asef,
Sultan? Onsuz da bu indi yazıq Fuad Salahlının vecine deyil...
her halda men de onun telebesi olmuşam axı...
—Düzdür, olmusan. — Oqtayın sesinde ne ise bir xal, çalar
vardı, bunu yalnız Fuad duya bilerdi. — Amma qeribe bir
höcetlik Fuada da hakim kesilmişdi, xeste bir heves —
meseleni axıracan açıb-ağartmaq hevesi duyurdu.
—Nedi, Oqtay? Deyesen, bu heç seni açmadı axı... Meni öz
destenize yaraşdırmırsınız axı deyesen? İndi yeqin üreyinde
deyirsen; eceb işe düşdük, kaş heç bu meseleyçün Fuada
müraciet

<< 1 ... 390 391 [392] 393 394 ... 460 >>