yaraşmaz bele xala-bacı söhbetlerini tekrar
elemek...
—İncime, Fuad, bilirem Şövqü qayınatandır, Rimanın
atasıdır, amma men bilmediyimi demerem...
Fuad bir an qorxdu, qorxdu ki, Oqtay doğrudan da deqiq
faktlar, inkaredilmez sübutlar getirer ve Fuadçün bu da bir
menevi problem yaradar; macalı hardaydı Fuadın bu cür
köhne-güleşde qurdalanmağa, hem de axı indi Fuad Salahlı
dünyadan gedenden sonra bütün bunların kiminçün ve ne
ehemiyyeti vardır?
—Yaxşı, Oqtay, qadası, mübahise elemeyek, istemirsiz,
yazmayın menim adımı, belke Solmaz xanımın da xoşuna
gelmedi bu heç. Axı o da yeqin Şövqünü ve meni erinin
düşmeni sayır...
Oqtay ne he, ne yox dedi, ayağa qalxdı, dinmezce Fuadla
görüşüb otaqdan çıxdı.
Fuadın ise xeyalında çoxdan yadına salmadığı, unutduğu,
daha doğrusu, unutmaq istediyi, demek olar ki, unutduğu,
amma büsbütün unuda bilmediyi bir sehne canlandı: Fuad
Salahlı instituta berpa olunan gün dehlizde dayanıb
gülümsünür, telebeler bir-bir yanaşıb onu tebrik edirler. O,
Balaca Fuad ise ürek eleyib yanaşa bilmir Böyük Fuada. Axı
sekkiz aydır ki, görüşüb kelme kesmeyibler. Niye, axı niye
yanaşmadı, yanaşa bilmedi. O vaxt-Balaca Fuadın Böyük Fuad
qarşısında, ne qebaheti, ne günahı vardı ki, bunu etmekden
çekındı?! Niye, axı niye qorxurdu ki, el uzatsa Böyük Fuad
elini cibinde gizleder ve Balaca Fuadın eli havada qalar...
Yeddinci fesil
466
—Fuad qedeş, aerodroma gedirik?
—He, Qasım, özü de bir az tez sür, iyirmi deqiqeye
çatmalıyıq.
—Oldu.
"Axı niye Oqtayın üreyinde bu qeder pas var? Üze vurmur,
amma her sözünden, her hereketinden sezilir ki, Fuadı gözleri
götürmür. O da, Sultan da, Asef de. Rumiyye olsaydı deyerdi:
"Elbette, gözleri götürmeyecek, paxıllığını çekirler deU.
Rumiyyenin bele meseleler baresinde qeti ve deqiq fikri var.
Amma Fuad keçmiş telebe yoldaşları haqqında bu cür
müsteqim, birbaşa düşünmek istemirdi, bele fikirleri başından
qovurdu...
Bir yana baxanda, görünür, Rumiyyenin sözlerinde de
heqiqet var. Yaxşı

<< 1 ... 394 395 [396] 397 398 ... 460 >>