qohum olanda getirdi". Qoy ele
düşünsünler, cehenneme ki... Qeribedir, niye men öz içimde bu
qeder mübahise edirem Oqtayla, Oqtaylarla, hetta hirslenirem,
qızıram onlara. Niye fikrimi bu qeder meşğul edirler. Niye
mene ele gelir ki, Oqtay da, onun dostları da ne sebebdense
özlerini menden yuxarı tuturlar, meni özlerine tay bilmirler.
Halbuki tersine olmalıydı mentiqnen.
Oqtay bir defe ağzından qaçırtdı ki, "Fuad, sen ele bilirsen
biz sene paxıllıq edirik, vallah, inan ki, elemirik". Lap "qarğa,
mende qoz var" oldu. Çox eceb, elemirsiz, daha yaxşı, atovuz
rehmetlik. Bes niye elemirsiz? Çox nahaq elemirsiz! Gerek
eleyeydiz! Şövqü demişken senetkarda gerek bir az paxıllıq
olsun, bütün başqa ehtiraslarla ve bütün başqa cehetlerle
yanaşı. Hele onu demirem ki, her bir kişide, ele yeni qadında
da — bu hiss bir qeder olmalıdır... Şübhesiz, bu hiss başqa
hissleri üstelememelidir, hedden artıq şişib adamın beynini
zeherlememelidir, amma endazesinde, xörekde duz kimi,
şexsiyyetin terkibinde de paxıllıq olmalıdır. Yaxşı, paxıllıq
deme, hesed de, reqabet hissi de, özgenin uğurlarına qısqanclıq
de, ne bilim ne deyirsen de. İş sözde deyil ki, meselenin
meğzinde, mahiyyetindedir... Ne bele fexr edirsiz ki, paxıl
468
deyilik. Demeli, yarış hissi yoxdur sizde, qalib gelmek ezmi,
irade, inad, qüvve yoxdur. Gücsüzlerin tesellisidir sizin
teselliniz; odur ki, hemişe güclülerin kölgesinde daldalanıb
qalacaqsınız. Eşi, bir toxta görek, ele qızışırsan ki, bu daxili
mükalimede... Ne xeberdir, ne olub bele, bütün bu şeyleri
üreyive salırsan, işin-gücün qurtarıb? On beş iyirmi deqiqelik
yolda tek qalmaq imkanın var, beynine doldurursan cürbecür
heşeratı... Qoy yayınsın fikirlerin, etrafa, yollara, çöllere bax.
—Qasım, nece bilirsen, çatacayıq? Teyyare on beş
deqiqeden sonra enir ha?
—Ayıb sözdür ki, Fuad qedeş. Kimi qarşılamağa gedirik
bele?
—Xaricilerdir.
—Uşaqlar danışırdı axı... Deyir on beş ölkeden amerikanski
arxitektorlar gelir, he?
Fuad

<< 1 ... 396 397 [398] 399 400 ... 460 >>