cür oldu: oğlanların yaşına ya heç biri
gelmirdi, ya ancaq Qurban gelirdi, tez de gedirdi... Çerkez
Bilqeyisin ilinden sonra bir defe de olsun ayaq basmamışdı
oğlunun evine... Bir gün tesadüfen söz açıldı. Fuad atasıgile
gelmişdi, Qurban evde yox idi, söz-sözü çekdi ve oğlu
gileylendi ki, ay ana, heç bizim qapımızı açmırsan. Ele bele,
sözgelişi demişdi, doğrusu bunu çox da üreyine salıb fikir
elemeye macalı yox idi. Çerkez: "Eh, ay bala, teki sen xoşbext
olasan, rahatlığın olsun, — dedi. — İndi men geldim,
gelmedim, bunun ne tefavütü var..." — Sözlü adama
oxşayırsan, ana, sende söz var?
Çerkez araya ayrı söhbet qatdı, Fuad el çekmedi: ay ana, axı
sizden eziz menim kimim var? — dedi ve Çerkez de kövreldi.
— Vallah, boş şeydir, ara söhbetidir, amma qulağıma bir söz
çatıb. Rumiyye neçe yerde deyib ki, bu allahın heç insafı yox
imiş, menim xanım-xatın anamı elimden aldı, Çerkez arvad buz
baltası kimi sapbasağdır.
Çerkez ağlamsındı, örpeyinin ucuyla gözlerini sildi: "Ay
bala, ölüm hamıyçün var dayna, bir gün ecel bizim qapımızı da
472
döyecek, indi menim ne teqsirim var ki, onların qapısını bizden
evvel tanıyıb"... Bir az da ağlayıb toxtadı, gedib elüzüne su
vurdu, qayıtdı, gülümsünüb: — "Bağışla, sen allah — dedi —
dilim dinc durmadı, senin de üreyini incitdim. Heç atan da
bilmir bu söhbeti — Bir az susdu ve elave eledi: — Odur ki,
gelmirem bala. Deyirem, qız meni görecek, yaraları tezeden
qövr eleyecek… neye lazımdır bu... Uşaqlarçün burnumun ucu
da göyneyir, ad günleridir — filan, gelerdim, niye gelmezdim,
lap qollarımı çırmalayıb yeyib-içmeyinizi de düzelderdim,
meclisinizi de yola vererdim, amma deyirem şadlıqlarına niye
zeqqum qatım axı"...
Fuad and-aman eledi ki, böhtandır, Rumiyye heç vaxt bu cür
sözü diline getirmez, men mütleq öyrenib bilecem ki, bu yalanı
kim uydurub.
Seherisi gün ezamiyyete getdi, ordan qayıdanda tecili
meruzeye hazırlaşmalı oldu, başı qarışdı, macal eleyib neinki
öyrene, heç Rumiyyeyle danışa da

<< 1 ... 400 401 [402] 403 404 ... 460 >>