olan uzun qayışlı çantasını çiyninden keçirmişdi. Uzun
qara saçları çiyinlerine tökülmüşdü. Fuad o an özünü Ovçunun
şexsinde görmek istedi, yeni özü, Fuad olsun, Fuadlığında
qalsın, amma Ovçunun uca boy-buxununda, onun qiyafesinde,
saçları da bax belece gur, gözleri de bele gömgöy, qaşları da
bele çatma, kirpiklern bele uzun, yanında da Rumiyye olsun ve
Rumiyye de mehz onu — Fuadın "men"iyle Ovçunun
simasının qeribe, mümkünsüz vehdeti olan bir varlığı —
sevsin. Bu ani bir hiss idi, Rumiyye Fuadı görüb gülümsündü,
Fuad da gülümsündü, salamlaşdılar, amma ne Fuad, ne de onlar
ayaq saxladı, ötüşüb keçdiler ve qefilcen Fuad bir duyğudan,
478
üreyine dammış ve sanki qeti qerar şeklini almış bir daxili
hökmden diksindi. Ele bil kimse, qaibden gelen bir ses onun
qulağına pıçıldadı ki, bütün bunlara baxmayaraq, yeni
Ovçunun Rumiyyeyle bir-birine bu qeder yaraşmalarına
baxmayaraq, onların indiki mesud bilmezliklerine, bir sözle,
heç neye, heç neye baxmayaraq, Rumiyye mehz senin, Fuadın
arvadı olacaq ve sen, Fuad heç de Ovçunun zahiri cildine
girmeden, öz boyunda-biçiminde, bu qızı Ovçunun elinden
alacaqsan. Haçan? Nece? Ne yolla? Hansı anlaşılmaz mentiqe
göre? Bilmirdi. Amma hökmen Rumiyyeni alacağına emin
oldu. Ele qeti bildi ki, bunu, sanki bu artıq heyata keçmiş bir iş
idi ve hetta, qeribedir, bir an Ovçuya yazığı da geldi.
Vaxt sübut etdi ki, bu inamı — heqiqet imiş. Bezen Fuad
fikirleşirdi ki, vaxt çox ecaib bir mefhumdur. Biz nahaq ele
düşünürük ki, vaxt axır, durmadan hey axır; Keçmiş keçib,
gelecek gelecek. Yox, vaxt donub qalmış, hereketsiz, sabit bir
mefhumdur. Vaxt deyişmir, bu bizik deyişen, biz insanlarıq,
özümüzük keçmişden İndiye, İndiden geleceye adlayan.
Keçmiş ise hemişe var ve öz yerinde durub qalıb. Hemçinin
gelecek — o da var, o da bütün hadiseleriyle, vaqieleriyle,
dolaylarıyla hazır, bitkin bir şekilde mövcuddur ve bizi
gözleyir, bizim gelib ona yetmeyimizi gözleyir. Demeli, o vaxt,
Fuad Ovçuyla Rumiyyeni küçede

<< 1 ... 406 407 [408] 409 410 ... 460 >>