salmalıydı.
Yuxarıdan ses geldi:
—Fuad, Fuad!.. — Rumiyye onu çağırırdı.
Fuad hay vermedi, binadan çıxıb yola düzeldi. İnstitutda
480
bütün günü qulağı sesde idi. Doğrudan da Şövqü Fuadı
tapdırdı, sifariş gönderdi ki, axşam mütleq onlara gelsin.
Nece uğursuz bir axşam idi o axşam... Fuad özünü nece da
alçaldılmış, ezilmiş hiss edirdi. Yene de Asyadan pul aldı,
gümüş qaşıqlar getirmişdi Rumiyyeye hediyye. Rumiyye xoş
tebessümle gülümsünüb: "Bu ne xecaletdir", — demişdi,
gözlerinde ise ancaq soyuq bir biganelik vardı. — "Hediyyenizi
seher liftle gönderdiniz de". — Bu Fuadın qeyri-adi hereketine
verilen birinci ve sonuncu qiymet oldu. Fuad ele zenn etmişdi
ki, Rumiyye bütün axşamı bu qeribe hereketden söz salacaq,
qonaqlarına da bu barede danışacaq. Amma Rumiyye bir daha
bu söhbete qayıtmadı, guya heç bele bir iş olmamışdı. Onun
fikri, diqqeti, marağı Ovçuda idi, butün başqa qonaqlarda idi,
hamıda idi, birce Fuaddan başqa. Yığışanlar cavanlar idi —
deyib-gülürdüler, reqs edirdiler. Hamısı. Birce Fuaddan başqa.
Fuad sıxılırdı, dinib-danışmırdı ve buna göre daha da sıxılırdı.
Ona ele gelirdi ki, hamının baxışlarından — "bu çuşka hardan
gelib çıxıb bura" ifadesini oxuyur. Belke onun dinibdanışmamasının
sebebini rus dilini bilmemesinde görürdüler,
halbuki Fuad rus dilini de bütün burda danışıb-gülenlerden pis
bilmirdi. Üreyinde Allaha yalvarırdı ki, ona müraciet
etmesinler, o da cavab vermeli olmasın, birden dili dolaşar,
sehv danışar, biabırçılıq... Amma ona müraciet eden, ona
mehel qoyan yox idi. Bir defe Fuad cesaretini toplayıb özü
söhbete qarışmaq istedi, amma sözünü ele yavaş sesle dedi ki,
heç kes eşitmedi, birce Ovçu: — Ne? — deye soruşdu, amma
Fuadın tekrarını gözlemeden durub reqs elemeye başladı.
Bundan bele Fuad söhbete girişmek teşebbüsünde bulunmadı.
Ters kimi reqs etmeyi de bacarmırdı, hamı durub reqs edende
masanın başında tek-tenha qalıb daha da sıxılırdı, birce siqaret
idi dadına çatan — siqareti siqarete calayırdı.

<< 1 ... 408 409 [410] 411 412 ... 460 >>