de görüb ki, sekinin yanında bir
avtobus dayanıb özü de avtobus od tutub yanır, içinde de
uşaqlar. Qapısı perçim olub açılmır, uşaqların da qışqırığı erşe
qalxır. Yerden daş götürüb sındırıb avtobusun penceresini,
vurub özünü oda, salıb içeri, uşağın ikisini-üçünü qurtarıb,
amma day özü de alışıb başdan-ayağacan yanıb, anası ölmüş,
pojarnı gelib, deyir, odu söndürende iş-işden keçib. Aparıblar
xestexanaya, ele yoldaca canını tehvil verib qaragün... Bizde
görmemiş olmazsan, adına da bilmirem niye Ovçu deyerdiler
e! Esil adı Çingiz idi".
Fuad indiye qeder bunu anlaya bilmir: elbette, şücaetdir,
igidlikdir, her oğulun işi deyil — özünü oda vurub uşaqları
ölümden qurtarasan... Amma axı Ovçu "vidinden-fasonundan"
heç de bele fedakar adama oxşamırdı. Onunku kef-damağ idi;
yeyib-içmek, geyinib-kecinmek, reqs vurub göyçek qızlara
yağlı-yağlı komplimentler demek... heç inanmaq olardı ki, bele
erköyün — tanımadığı, yad uşaqların yolunda özünü bada
versin... yeqin dem olub, kefli-kefli gözü qızıb, cumub odun
içine...
Fuad bu güne qeder hemin fikirde idi.
***
Ne delilikler etmirdi Rumiyyenin yolunda, ilahi? Allahın ver
günü dalısınca instituta gedirdi, bezen gece seherecen
pencerelerinin altında dolanırdı. Şövqünün bütün bunları bilibagah
olmasından çekinmirdi, eksine, hetta, isteyirdi ki, Şövqü
onun bu çılğın eşqinden xeberdar olsun.
Fuadın bu nigaha, bu nigahın baş tutacağına, elinde heç bir
esası olmasa da, heç bir şekk-şübhesi de yox idi. Şövqünün
yaxşı munasibetini bilirdi. Amma Şövqü etiraz da eleseydi,
"vaveyla" deyib göyün yeddi qatına da çıxsaydı, Fuad
Rumiyyeden el çeken deyildi. Ovçunun ölümünden sonra
486
dünyada ele bir qüvve yox idi ki, Rumiyyeni onun elinden ala
bilsin.
Qüvve yox idi, amma müeyyen bir manee vardı ve bu
maneenin adı Asya idi... Doğrudur, Fuad onu çox da ele ciddi
manee saymırdı. Onların elaqeleri dörd il idi ki, davam edirdi
ve mentiqi sonuna çatmaq üzre idi. Efsus ki, Asya bunu hele
derk etmirdi. Ona

<< 1 ... 413 414 [415] 416 417 ... 460 >>