"Demeli, institut illerinde sene men gerek
idim, diploma çıxıb institutu qurtaranda Şövqü Şefizade gerek
oldu?.." Niye axı onda da, sonralar da, Fuadın evlenmesinden
söz düşende hamı evvelce Şövqü Şefizadenin adını çekirdi,
guya o, Şövqünün qızıyla deyil, özüyle evlenmişdi... Asyanı
nece inandıraydı ki, Rumiyyeye aşiq olub, temennasız-filan
sevir onu, Şövqünün qızı deyil, adi bir adamın övladı olsaydı
da, anadan-atadan yetim olsaydı da belece sevecekdi... Heç
Asya buna inanardı? "Ade, mene gelirsen, — deyirdi Asya —
temennasız-filan, aşiq olmuşam filan, ade, hemin o senin
adamların Şövqügile elçi geden gece sen menim yanımda
qalmamışdın?" Bu doğrudan da bele idi, amma bunun sırf bir
tesadüf olduğunu nece başa salaydı Asyaya? Asyanın qelbini
qırmadan, izzeti-nefsine toxunmadan, nece qandıraydım onu
ki, lap heç Rumiyye meselesi olmasaydı, bu cür münasibetimiz
ne qeder davam ede bilerdi, men ki seni alası deyildim,
ezizim... İndi menim iyirmi iki yaşım var, senin otuz iki. On
ilden sonra menim otuz iki yaşım olacaq, senin qırx iki. Menim
qırx yaşım olanda ise senin yaşın ellini haqlayacaq. Qırx yaş
kişi ömrünün en yetkin çağıdır... Elli yaşlı qadın ise... bütün
bunları Asyaya nece deyeydi axı... Birce dedi ki, istesen, biz
yene de evvelki kimi görüşe bilerik, herdenbir. İndiyecen
sirrimizi bilen olmayıb, bundan sonra da olmaz... Bunu Asyaya
teselli üçün demişdi. Eceb teselli oldu? Asya yanındakı gece
çırağını götürüb ona teref vızıldatdı, yaxşı ki, Fuad başını
vaxtında yana çekdi, yoxsa başı yarılacaqdı.
Ele bil Asyanın isterikası da ele bununla bitdi. Ele bil
toxtadı bir növ. Durub metbexe keçdi, Fuad eşitdi ki, parçla
vedreden leyene su tökur — el-üzünü yuyur. Sonra otağa
qayıtdı, sifeti ele bil dartılmışdı, avazıyıb gözlerine çekilmişdi,
490
birce gözleri qalmışdı sifetinde, qocalıb çirkinleşmiş, iri
gözleri. Asya sakit bir terzde:
—Get, — dedi.
Fuad ne ise demek istedi, amma Asya onu ağzını açmağa
qoymadı:
—Xahiş edirem

<< 1 ... 417 418 [419] 420 421 ... 460 >>