senden, çıx get, — deye sakitce tekrar etdi.
Fuad ayağa durdu: inana bilmirdi ki, bütün bu qalmaqallı
sehnelerden sonra ve bütün bu illerin elaqesinden sonra belece,
biryolluq üzülüşe bilerler. Otaqdan heyete çıxanda da hele
inanmırdı, hemişelik ayrıldıqlarına. Heyetden küçeye çıxdı ve
yene de inanmırdı, gözleyirdi ki, arxadan çağıracaq, çağıracaq
onu, hetta telaş edirdi ki, Asya yüyürüb küçeye çıxacaq ve
bütün bu çılğın sehnenin ardı küçede, camaatın gözü qarşısında
davam edecek. Ancaq heç bir ses gelmedi. Çevrilib penceresine
baxdı. Pencerede de heç kes görünmürdü... İkili hissler
keçirirdi Fuad. Bir yandan asudelik hissi — sevinirdi ki, son
müddetde onun qarşısına çıxan bu en ciddi problem hell
olundu, ağrıyla, göz yaşıyla, haray-qışqırıqla, amma her halda
düyün açıldı — en çetini arxada qaldı, o bundan da çılğın
sehne, bundan da çılpaq ehtiraslar gözleyirdi, nisbeten sakit,
dinc oldu her şey — buna sevinirdi. Amma hem de qüsseliydi
bir qeder. Tek ona göre yox ki, neçe ilden beri sevincini,
kederini, gileyini, isteyini getirdiyi bu söyüdlü heyetden, bu
yarıqaranlıq otaqdan, Asyanın bir az soğan, bir az qovrulmuş
tum qoxuyan isti nefesinden, bir qeder qaba nevazişlerinden,
lağlağı söhbetlerinden, adamları yamsılamaq meharetinden ve
mexsusi Fuadçün bişirdiyi dadlı xöreklerden ayrılır. Bir de ona
qüsselenirdi ki, Asya onu bir neçe saatın içinde itire bildi ve
saxlamaq, qaytarmaq üçün daha heç bir cehd, temperamentine
uyğun olan heç bir deli-dolu hereket elemedi, ele sakitce:
"Yaxşı, çıx get" — dedi, elece sakitce qovdu ki, doğrudan da
birdefelik çıxıb getsin...
Amma belke... Bu fikirden diksindi Fuad, hardansa yadına
düşdü birden: kimin haqqındasa danışmışdı ona Asya — üstüne
491
nöyüt töküb yandırıb özünü. İraq-iraq birden bir xata çıxar
qızın elinden... Allah, sen saxla, Fuad özüne yer tapa bilmedi
bu fikirden, istedi geri dönsün, amma dönmedi, bir saatdan
sonra avtomatdan zeng eledi Asyaya, sesini eşidib sakitleşdi,
danışmadan

<< 1 ... 418 419 [420] 421 422 ... 460 >>