eledi. —
Siz gavar Qurban müellimin oğlusuz?
Fuad:
—Beli, — dedi, — teeccüblendi; çoxdan beri onu Qurban
müellimin oğlu kimi tanıyan olmazdı; eksine, Qurbanı Fuada,
Şövqüye göre tanıyardılar.
On iki nömre şaqqanaq çekib güldü, gülüşünde de bir
ecaiblik vardı.
—Gör ha!.. O saat tanıdım... Gör bir neçe il görmemişem
seni, amma tanıdım. Bir kerem seni televizorda görende de
tanımışdım...
Fuad qeyri-müeyyen bir şey mızıldadı.
—Meni tanımadun?
—Xeyr.
495
—Seninnen bir mektebde oxuyurdum da... Fuad ne qeder
cehd etse de, bu sifet hafizesinde heç cür canlanmırdı.
—Sora Qurban kişi qovdurdu meni o mektebden. Bu fakt da
Fuadın yadına heç ne salmırdı. Qasım qayıtdı, nosilşike tersters
baxıb:
—E, çıx get işive, e, — dedi — ne durmusan burda, di yeri,
yeri!..
Fuad:
—Dayan, Qasım, — dedi, — tanış çıxmışıq.
On iki nömre bu sözden üreklenib stula oturdu.
—Qurban müellimden evvel direktor Zeki müellim idi de...
Oxartana meni nöyüt almağa gönderib ki, Zeki müellim.
Yadında, mektebimizin tininde nöyüt dükanı vardı...
Bu Fuadın yadına gelirdi, özünün nöyüt növbelerinde
dayandığı günler, evlerini qızdıran, xöreklerini bişiren
kerosinkaları da yadında idi.
—Oxartana odun daşımışam ki, Zeki müellimin evine.
"Oxartana" sözü de Fuadın yaddaşını ne ise cırmaqladı.
—Bes atam seni niye çıxartdı ki?
Nosilşik güldü:
—Başdan bir az xereb idim de. Ne oxuyurdum, başımda
qalmırdı. Nexartana ki, Zeki müellim direktor idi, mene
deyirdi, sen ele nöyüt getir, odun daşı, ev-eşikde bize el-ayaq
ele, dalısıynan işün yoxdu, qiymetderüvi men özüm
yazdıracam. Ele yazdırırdı da, gelib dördüncüye çatdım.
Dördden Qurban müellim başladı bize ders oxumağa, özü de
ki, direktor oldu. Day mene göz verdi, işıq vermedi. Kütsen
deyirdi, hem de tenbelsen... Seninki deyir lap dvoynoy olub, —
deyirdi — hem kütsen, hem tenbel. — Nosilşik yene
şaqqıldayıb güldü. — Düz demeyine düz deyirdi e, oxumağnan
heç aram yoxdu, kitab-defter görende ele bil qara basırdı
meni... Neyse,

<< 1 ... 422 423 [424] 425 426 ... 460 >>