hemişe onun menliyini,
kişiliyini, heysiyyetini didib tökecek, uçurub dağıdacaq,
ömrünün en xoş deqiqelerinde bele yaddaşına qefilcen qayıdıb
bu xoş deqiqeleri ezaba, ağrıya çevirecekdir ve otuz il bele
olub, otuz il de, ya bundan sonra neçe il heyatı qalıbsa — beş
gün, beş ya iyirmi beş il — bele olacaqdı. İnsan ömründe bezen
ele sözler, ya ele işler olur ki, vaxt, her şeye melhem olan vaxt
bele, onların qarşısında acizdir, onlar her yaranı sağaldan, hetta
ölüm itkisinin ağrısını bele keyleşdiren vaxta üstün gelirler.
Bele sözlerden, bele işlerden sonra insan ebediyyen tam
xoşbext olmaq imkanından qısır olur. Haçansa, hardasa, özünü
tam bextiyar ve arxayın bildiyin anların birinde ele bil yaddaşın
qanayır, qayıdır o söz qulağına, o hereket gözlerine ve tam
seadetin seninçün hemişelik mümkünsüzlüyünü anlayırsan...
Zeydulla:
—Nöqte de qoy! — dedi. — Sonra ne fikirleşdise — yox,
nöqte yox, nida işaresi... — deye elave etdi.
Fuad nida işaresi de qoydu:
QURBAN — QABAN!
Qollarını buraxdılar, çıxıb getdiler. Tinde dayandılar, Fuada
502
teref çevrildiler. Zeydulla barmaqlarını ağzının içine salıb
berkden fit çaldı, dişlerinin arasından yelpicvarı tüpürdü ve
Fuada "şiş" gösterdi. Getdiler.
Addımları, şaqqanaq çalıb berkden gülmeleri, zarafatları
uzun zaman eşidilirdi... Ele berkden deyib-gülürdüler ki...
Evlerine nece geldiyi yadında deyil. Ancaq qapılarının
yanında dayandı, ne ise düşündü, eve girmedi, geri döndü,
hardansa eski tapdı, nohurda islatdı, gedib divardakı yazını
sildi — sabah görüb-bilen olardı. Lap ele atasının özü görüb
Fuadın xettini tanıya bilerdi. Fuad özünü öldürmek isteyirdi o
gece, ancaq bilmirdi ki, bunu ne sayaq etmek olar... Sonra
fikirleşdi ki, özünü öldürmeyecek, amma mütleq çox güclü bir
adam olacaq ve tekbaşına heç kese demeden, heç kesi agah
etmeden bu üçünden dehşetli intiqam alacaq... Ne atasına, ne
anasına, ne de başqa heç bir kese heç bir vaxt dememişdi bu
hadiseni... Amma neçe vaxt, neçe ay atasından

<< 1 ... 428 429 [430] 431 432 ... 460 >>