qanrılıb
baxdı. Tehminenin qırmızı paltarının ağ düyme cergesini
gördü.
—Zerer yoxdur, — dedi, — keç bu terefe.
Qapını açdı. Tehmine içeri keçdi, elindeki iri ala-bula
sumkanı Zaura uzatdı.
Zaur:
—Ver sumkanı bura, — dedi, — arxaya qoyum. Ne
yığmısan bura bir bele?..
—Heç, bir az yemek götürmüşem.
Zaur maşını işe saldı, herekete getirdi…
—Yemek? Yemek neyleyirsen, evde yeyeydin de, — üzünü
Tehmineye teref çevirib bığaltı gülümsündü, — iki saata
qayıdarıq da...
Tehmine maşının güzgüsünü üzüne tuşlayıb, saçlarını
düzeldirdi.
—Yemeyine yemişem. Dedim birden yubandıq. Acsaq...
—Aa... bele de, — menalı-menalı Tehmineni süzdü. "Pah
atonnan! — deye düşündü, — gör dünyanın ne günüdür?! Yad
kişiyle plyaja gedir. Özü de bilir niye gedir, amma tedarükünü
de yaddan çıxarmır. Qarnının da qeydine qalır. Beli, XX esrdir,
57
Zaur kişi. Romantika vaxtı çoxdan keçib".
—Hansı terefe gedek? — deye Tehmineden soruşdu.
Tehmine derhal:
—Pirşağı terefe, — dedi. — Pirşağıdan da o terefe bir plyaj
var. Yaxşı yerdir, sakit, adamsız...
"Görünür, yaxşı beleddir. Kişinin qızının emelli-başlı
seriştesi varmış. Kül başına, Manaf!"
—Uşaqlıqda Pirşağıda bağımız vardı. Atam sağ olanda.
Çimmeye hemişe o terefe gederdik. Bir qiyamet qayalıq var
orda...
Ses-küylü, adamlı küçelerden keçib geniş şoseye çıxdılar.
Yol basırıq idi. Şenbe günü axşama doğru ele bil bütün şeher
maşın-maşın, avtobus-avtobus sahil bağlarına teref axışırdı.
Maşınların dal şüşeleri bostanı andırırdı: xiyar, qovun
pomidor...
Boy-buxunu, yaraşıqlı sifeti, idmançı inadı ve başqa
keyfiyyetleri Zauru erken kişileşdirmişdi. İyirmi üç yaşında
çox şey görmüşdü. Tecrübede kamilleşmiş fitri bir meharetle
her növ, her çeşidli qadınla söhbet sala bilir, söhbetde her şeyin
faizini, derecesini, meqamını da bilirdi. Ne derecede qelizden
qırıldatmaq, neçe faiz yumor, ikibaşlı eyhamlar. İnce
metleblere keçmek meqamını da duyurdu, ince söhbetde
müvazinet saxlamaq ustalığı da vardı. Yeri geldikce gah

<< 1 ... 42 43 [44] 45 46 ... 460 >>