gözlerini
gizledirdi, baxa bilmirdi atasının üzüne...
O vaxt and içmişdi ki, intiqam alacaq, amma keçen bu otuz
ilde bir defe de olsun, hemin uşaqlara rast gelmemişdi ve hetta
bezen Fuada ele gelirdi ki, o üçü konkret, real simaları olan
ferdler deyilmiş, ne ise mücerred bir Şer, Zor, Qeddarlıq ve
Yamanlıq remzleri imiş. Ve... budur bax, bu remz, on iki
nömreli nosilşik… Otuz ilden sonra ele bil yaddaş zindanının
en qaranlıq, zülmet hücresinden çıxıb gelib bu mücerred Şer,
Zor, Yamanlıq elçisi — sallaqdodaqlı, bulanıqgözlü nosilşik,
düz onun qenşerinde oturub ve deyesen, aman allah, o vaxtkı
günahı üçün üzrxahlıq elemek niyyetindedir... Bu üzrxahlıq
daha da ağır bir işgence idi, çünki bele melum olurdu ki, otuz il
keçmesine baxmayaraq hemin sehne tek Fuadın yox,
Zeydullanın da yadındadır. Demeli, Fuad kimi Zeydullayçün
da bu adi, keçeri, öteri bir epizod deyilmiş, vaçib, esaslı,
unudulmayan bir hereket imiş. O qeder ehemiyyetli bir şey
imiş ki, otuz il erzinde Zeydulla da onun günahını içinde
daşıyıb, bağışlanmaq isteyib ve nehayet bu gün niyyetine çatıb
503
— üzr dileyir.
Fuad ele bilirdi ki, bu hadiseni ondan, Fuaddan başqa
xatırlayan ikinci bir insan yoxdur ve bu hadise — belke de
ancaq onun yaddaşında mövcuddur... Sanki o Keçmişin de
Gelecek kimi daima mövcud olduğunu, haradasa — itenlerde
donub qaldığını, yoxa-puça çıxmadığını — unutmuşdu.
Halbuki Keçmiş de, Gelecek kimi hemişe var, hemişe durur
axı... Daima baqidir. İntehası biz insanlar birini terk edib gedir,
o birine telesirik. Belke de dövre vurub yeniden geri qayıtmağa
telesirik. Budur bax, oturub Keçmiş onun qarşısında — otuz il
bundan qabaqkı hadisenin fitvaçısı, teşkilatçısı, iştirakçısı ve
canlı şahidi...
—Bilirsen sene neynerik? — bele demişdiler o vaxt. Belke
intiqam demi mehz ele indi, bax bu gün, bu saat gelib çıxıb.
Otuz il sonra Fuad hemin o cümleni qarşısındakı adama
qaytara bilerdi: "Bilirsen sene neynerik?" Mehz, "neynerem"
yox, "neynerik", çünkü o tek

<< 1 ... 429 430 [431] 432 433 ... 460 >>