deyildi — bütün mensebi,
veziyyeti, gücü onun "tek"ini çoxlaşdırırdı ve doğrudan da
Fuad, isteseydi, bu on iki nömreli nosilşike çox şey ede bilerdi
— işden qovdura bilerdi, döydüre bilerdi, bir behane tapıb
tutdura bilerdi — deyerdi ki, serxoş halda gelib mene sataşır —
Zeydullanın ağzından, doğrudan da şirin çaxır iyi gelirdi.
Başından ecaib bir fikir de keçdi Fuadın: Zeydullanın atasının
adını öyrensin ve mecbur elesin ki, Zeydulla öz atasını qaban
adlandırsın, yazsın, iri herflerle, nida işaresi de qoysun... Belke
heç hede-qorxu da lazım deyil, Zeydulla bir şüşe "Ağdam"
çaxırına dedesini satmağa razıdır? Belke de yox, belke de
dünyanın bütün lel-cavahiratı ve bütün, hede-qorxusu
Zeydullanı atasını satmağa vadar ede bilmez. Kim bilir?
Bes onda intiqam ne olsun? Axı Fuad haçansa — elbette,
lap uşaq yaşlarında — özünü inandırmışdı ki, Zeydulladan
intiqam alacaq, ele güman edirdi ki, bu intiqamdan sonra acı
xatirenin köyneyi daha onu incitmeyecekdir. Ancaq Fuad çox
sonralar başa düşdü ki, heç bir intiqam onun yaddaşını otuz il
504
qabaqkı tehqirin çapığından xali ede bilmeyecek. Eger bu söz
düzdürse ki, "ürek — şüşedir, sındırarsan kim yamar", onda
başqa bir şüşeni sındırmaqnan öz sınığını yamamaq
mümkündürmü, meger? İndi Fuad bu sualın cavabını bilirdi.
Şübhesiz, bu adama heç bir şey etmeyecekdi — bunu da bilirdi.
Bu adam — o adam deyildi. O Zeydulla otuz ilin arxasında
qalmış — harın, gücüne arxayın, acize zalım bir varlıq idi. Bu
Zeydulla...
—Diqqet!
Reproduktordan Moskva teyyaresinin endiyini xeber
verdiler.
Fuad:
—Bağışla,— dedi, — teyyarenin qabağına getmeliyem.
Zeydulla:
—Men de, — dedi.
O da hemin teyyareni qarşılayırdı. Gelen sernişinlerin
baqajlarını...
Onuncu fesil
Bakının, Abşeron aqlomerasiyasının şehersalma
problemleriyle maraqlanırdı qonaqlar — ilk amfibiya-şeher
Neft daşları, şeher landşaftının teşkili, şeher peyklerinde
çoxmertebelik problemleri, neqliyyat qovşaqlarının prinsipleri,
yerli şerait ve iqlim

<< 1 ... 430 431 [432] 433 434 ... 460 >>