elinin tozunu eteyine silen, saçlarını
bileyinin ardıyla gözlerinin üstünden çeken — o nerme-nazik
gelinle eynileşdirmekmi olardı?.. Bu ikisi — eynimi adam idi
— ya biri orada, Keçmişde qalmışdı, ikincisi indi, burada
dayanmışdı?
Qısaqol köynek geymiş vızbaş oğlan artırmaya qalxıb
506
mikrofonu burdu, xırıltı kesildi...
Fuad merhumun elmi işlerinden, maraqlı mühazirelerinden
danışırdı, onun xatiresinin qelblerimizde ebedi yaşayacağına
emin olduğunu bildirirdi...
Birden adamlar içinde Şövqünü gördü... Görünür, Şövqü
gecikmişdi: çünki yuxarıda, artırmada deyil, aşağıda idi, özü de
lap arxada dayanmışdı. Fuad düşündü ki, Şövqü yaxşı eleyib
gelib, Fuad Salahlının ömrünün axırınacan küsülü
qalmışdılarsa da, ölüm her halda her şeyi unutdurur. Ölümün
böyük gerçekliyi qarşısında bütün olub-keçen edavetlerin kinküduretin,
mübahise ve mülahizelerin puçluğu, heçliyi, yalançı
"ehemiyyeti" çox aydın görünür. Fuadın ağlından bir fikir de
keçdi: göresen, Şövqü qanlıbıçaq düşmeni, barışmaz reqibi
haqqında öz kürekeninin bu cür ağızdolusu danışmasına nece
baxacaq, hedden-ziyade şişirtme hesab etmeyecek ki bu
sözleri? Her halda Fuad merhuma verdiyi yüksek qiymetlerden
heç birini azaldası deyildi. Bu gün axır ki, Fuad Salahlı layiq
olduğu sözleri eşitmeye haqq qazanmışdı. Eger eşide bilseydi.
Fuad:
—Eziz müellimimiz Fuad Salahlını heç bir zaman
unutmayacağıq! — deye nitqini bitirdi.
Nefesli orkestr kederli bir musiqi cümlesi çaldı, dayandı.
Sedrlik eleyen rektor mikrofona yanaşdı:
—Söz verilir merhumun dostlarından ve hemkarlarından
görkemli senetkarımız Şövqü Şefizadeye...
Fuada ele geldi ki, yer ayağının altından qaçır. Şövqü
aramla artırmaya teref addımladı. Milçek uçsaydı eşidilerdi.
Şövqü sanki ne onu dördgözle izleyen adamları görür, ne her
terefden şeklenmiş, qulaqların ferqine varırdı. O, derin fikirler,
xeyallar alemine qerq olmuşdu. Yavaş-yavaş artırmaya qalxdı,
temkinle mikrofona yanaşdı, bir müddet susdu,

<< 1 ... 432 433 [434] 435 436 ... 460 >>