Balaca Fuadla, heyatda qarşılarına deqiq
meqsedler qoymuş ve bu meqsedlere çatmış adamlarla düz
gelmeyecek. Bunu şüurla başa düşürdü Fuad, amma başa düşse
de qelben ağrıyırdı. Bir var şüurun, beyinin, mentiqin delilleri,
bir de var ürek qanunları, hisslerin müvazineti... Soyuq şüur
mühakime yürüdür ki, adamlardan, yaxşılıq bele elediyin
insanlardan qorun, mesafe saxla, çomağını elden qoyma.
Amma bunu nezeri, mücerred cehetden derk edirsen.
Fikirleşirsen ki, day içinde möhkem qala tikmisen, heç bir acı
söz, heç bir tikan, heç bir gizli ox sene xeter getire bilmez.
Amma bu mücerred şüur qalaları real hisslerin seli qarşısında
ne qeder gücsüzdür, üfürsen yıxılandır... Ümumi yox, konkret
516
bir bedxahlıqla rastlaşdınmı, üreyine batan iynelerin ağrısını
duydunmu — bütün o abstrakt müdafie sedlerin alt-üst olur,
dağılıb puç olur... Görürsen ki, ilahi, içinde heç bir, sengerinsüperin
yox imiş, ehtiyatında heç bir padi-zehr
saxlamayıbsanmış... Yene deyesen, Oqtayla danışıram, Oqtayla
mübahise edirem. Ne olub bele? Niye Oqtay bu gün, yeni tek
ele bu gün yox, bir çox vaxtlarda menim görünmez daxili
opponentime çevrilir?
Ele bil bütün bunlar — Oqtayın atmacaları, bu günün bütün
başqa hadiseleri, görüşleri, yaddaşa soxulmuş xatireleri —
axşamkı tedbirin, axşamkı yeni heyat pillesinin, yükseliş
astanasının var-yox sevincini, lezzetini, dadını qaçırtmışdı.
Fuad özünü hedefe dürüst nişan alınıb atılmış, deqiq tuşlanmış,
amma menzili düz hesablanmamış gülle kimi duyurdu.
Şübhesiz, menzile çatacaqdı, hedefe toxunacaqdı, amma
çataçatda, deyedeyde ele bil bütün hereket qüvvesini, atım
enerjisini itirmişdi. Heyi qalmamışdı... Heysizleşmiş gülle.
Gücden düşmüş gülle. Pulya na izlete...
Maşın şeherin hündür yerinden aşağılara endikce Fuad
qarşısında açılan menzereye baxıb düşünürdü. Bir müddetden,
belke bir neçe günden, bir neçe hefteden, ya en uzağı, bir neçe
aydan sonra bu şeherin tikilib ucalması, sökülüb-qurulması,
deyişdirilmesi, böyümesi,

<< 1 ... 441 442 [443] 444 445 ... 460 >>