en çox qüsselendiren anasının sözleri
idi: bu qerib axşamların en böyük sevinci "Qayınana" imiş.
Nece deyerler, müsbet emosiyası... Axşam oturub lezzetnen
"Qayınana"na baxıblar — ne sebebden tezyiqi qalxmalıydı
kişinin?
Qurban:
—Elqerez, — dedi, — keçib gedib. İndi babatam. Senin
işlerin necedir? Evde-eşikde ne var, ne yox?
Fuad:
—Salamatlıqdır, — dedi. Evinden-eşiyinden, işindenpeşesinden
ne danışa bilerdi atasına? Ele evveller de, Fuad
uşaq olanda da, bu qaraqabaq lal-dinmez kişiyle söhbetleri heç
tutmazdı. Çerkez idi az-çox onların ünsiyyetini calayan. Çerkez
evde olmayanda ikisi saatlarla bir yerde qalıb, danışmağa söz
tapmazdılar.
Çerkez eve gelen kimi otaq ele bil işıqlanardı, ele bil isti
523
nefesle, söz-söhbetle, gülüş-zarafatla dolardı. "Ne oturmusuz
qaramat kimi, bir-birinizin sir-sifetine tamaşa edirsiz, —
deyerdi, — barı durub radionu quraydız. (O vaxtlar
televizorları yoxdu), barı bir nerd oynayaydız". Getirib özü
nerdi qoyardı qabaqlarına, hevesle oynayardılar. Her ikisi
sevirdi bu oyunu, amma Çerkez teşebbüsde olmayınca heç biri
— ne ata, ne oğul — nerd oynamağı teklif elemeye qerar vere
bilmirdi...
Fuad böyüyüb evlenenden sonra, oğul-uşaq sahibi olub
onlardan yalnız cismen deyil, menen de aralanandan,
müsteqilleşenden sonra daha az-az görüşer, amma daha artıq
söhbet ederdiler. Daha doğrusu, indi söhbetin teşebbüsçüsü
Fuad olardı — atasının xasiyyeti deyişmemişdi, dindirmesen,
on saat da susa bilerdi. Amma lap axır vaxtlar, lap son iller
söhbetleri yene tutmurdu, indi de ayrı sebebden. Fuadın macalı
yoxdu, yarım saatdan, qırx deqiqeden artıq atasıgilde qala
bilmirdi, bu yarımsaatlıq, qırxdeqiqelik söhbetler ise alayarımçıq,
menasız-mezmunsuz boş danışıqlar idi: "Ne var, ne
yox? Sağlığın. Daha ne var, ne yox? Sağlığın, salamatlığım.
Sizde ne var, ne yox? Sağ ol, duaçıyıq", — qebilinden. Ciddi
bir metlebden söz salanda ise mütleq mübahise edirdiler, her
ikisi esebileşirdi. Qurban açıq-aşkar, Fuad ise içinde,

<< 1 ... 447 448 [449] 450 451 ... 460 >>