işim-zadım
düşmeyib sene... intehası, sen kişi adamsan, oğulsan... Quran
haqqı düz deyirem!..
Bu söz, cümle, ses herc-mercliyinde Fuad küreyine
zillenmiş baxışları ele bil birden-bire duydu, başını çevirdi,
geriye baxdı. Doğrudan da qapı terefdeki masanın arxasında
oturmuş buxara papaqlı sinli kişi zendle Fuada baxırdı. "Aman
allah, kaş ki, tanış çıxmaya, ya belke serxoşdur, gelib
yapışacaq yaxamdan. Yox mollagune adama oxşayır, serxoş
olmaz, onda yeqin tanışdır. İşe düşecem".
Fuad bilmirdi qalan qutabları ağzına yeyir, burnuna, durub
burdan çıxmağa telesirdi. Özünü saxlaya bilmedi, çevrilib bir
de buxara papaqlı kişi oturan semte baxdı. Kişi yene de
gözlerini Fuada dikmişdi, hetta deyesen gülümsünürdü de...
Beli, gülümsünürdü, açıqdan-açığa gülümsünürdü Fuada baxıb,
sonra başını da terpetdi hele — salam verdi. Fuad da isteristemez
salamını aldı ve bu zaman kişi durub onun masasına
yanaşdı.
—Qonşu, — dedi, — deme ki, seni tanımadım ha...
Fuadın üreyi düşdü: "Göresen öten ömrün hansı müdhiş
qelpesi keçmişden qopub mermi kimi onun üstüne gelirdi".
—Deyen sen de meni tanımadın, qerdeş oğlu. Elabbasam
da, qırçı Elabbas.
Fuadın hafizesinde duman içinden Elabbasın sifeti
durulmağa başladı. Beli, vardı bele bir qonşuları — qırçı
Elabbas...
—Qurban müellimin oğlu deyilsen, balam?
532
—Beli.
—Men de bu mehelledenem de. Damıvıza o qeder qır
basmışam ki...
Fuadın, nehayet, yadına düşdü, qırçı Elabbas. Yalın
ayaqlarının qızmış qırda yandığını duydu ele bil, qır iyi geldi
burnuna. Sonra ise o vaxtkı Elabbasın hisden qapqara qaralmış
sifetini xatırladı ve hetta qardaşı Ağarzanı da yadına saldı.
Ağarzayla yaşıd idiler. O qeder çilingağac, atmirnoy
oynamışdılar ki...
Fuad:
—Necesen, Elabbas dayı? — dedi.
—Sağlığıva dolanırıq. Day qolumda o qüvvet qalmayıb, ele
gözlerim de zeifleyib bir balaca, amma seni tanıdım ha,
görürsen. Bayaqdan göz qoyuram, görürem, balam deyesen axı
bu adamın suyuşirin deyir gözüme...
—Ele men de seni o saat,

<< 1 ... 454 455 [456] 457 458 ... 460 >>